«Με τίποτα λιγότερο δεν μπορώ να συμβιβαστώ παρά με την ανάσταση»
………………………………………………………………………………………………ΜΜ.
Ένας βοσκός πιο πάνω
ένα βαρκάκι -σχεδόν ακίνητο, με τον ψαρά του- κάτω εκεί
στην απέραντη επικράτεια ενός
ξεχασμένου χρόνου,
εκεί που γράφονται ακόμα
τα ποιήματα
του Ελύτη
για τα νησιά
και
μια Δέσποινα
Δέσποινα μου,
Εκπαιδεύω τη σιωπή,
Για να μπορέσει επιτέλους κάποια στιγμή να καταφέρει
να μιλήσει αυτή για σένα αλλά μόνο
όπως σου αξίζει.
Δικός σου
Μ.
ΥΓ. Σε περιμένω, σου έχω μαζέψει ό,τι μου ζήτησες, έλα.
Έχουμε δουλειές!
(Στα Επιτύμβια,
μιλάνε οι νεκροί σε πρώτο πρόσωπο, τώρα,
από την άλλη πλευρά της μέρας)
«Μεγαλώνοντας, δεν ήξερα τι ήθελα να γίνω, όπως και τώρα
δεν ξέρω
τι θέλω να γίνω, όταν μεγαλώσω
Περιέργως, συμφιλιώθηκα και με τον θάνατο. Οι μύθοι με το πηγαινέλα στον Κάτω Κόσμο, η συνύπαρξη των νεκρών εργοστασίων και καραβιών με ζωντανούς φορείς, ο αρχαιολογικός χώρος που κυριαρχεί, που μετά τη μύηση δεν φοβόσουν πια τον θάνατο, ξαφνικά, σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ότι ο θάνατος σου είναι κάτι πολύ οικείο.»
Δ.Γ. (1)
«…πραγματικά θαυμάζεις ότι αυτή η γυναίκα τελούσα εν γνώσει
των κινδύνων που αντιμετώπιζε εξαιτίας αυτού του προβλήματος
υγείας προτίμησε την Τέχνη και το απίθανο εγχείρημα της Ελευσίνας .
Ας είναι αιωνία η μνήμη της !…»
ΣΠ
«Στη νεκρώσιμο Ακολουθία κρατάμε αναμμένες λαμπάδες.
Με τον τρόπο αυτό μαρτυρούμε ενώπιον του Θεού ότι το πρόσωπο αυτό
που αποχαιρετούμε αποτέλεσε μια φλόγα μέσα στο λυκόφως αυτού του κόσμου.
Μαρτυρούμε πως το πρόσωπο αυτό δεν έζησε μάταια και πως θα κρατήσουμε,
θα προστατέψουμε, θα αυξήσουμε και θα μοιραστούμε αυτή τη φλόγα.
Έχουμε μείνει πίσω για να καταστήσουμε εφικτό τον πολλαπλασιασμό και τη διάδοση
του φωτός και όλων όσα ακούσαμε και βιώσαμε.
Κι αν είμαστε ικανοί να πούμε με ειλικρίνεια ότι ο άνθρωπος που αναχώρησε ήταν για μας ένας θησαυρός, τότε εκεί όπου είναι ο θησαυρός μας εκεί πρέπει να βρίσκεται και η καρδιά μας.»
Bloom Anthony (Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ) (2)
Αυτή η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης αποκτά από σήμερα μια ιστορική μοναδικότητα: αφιερώνεται ολόψυχα εκτός από μια πόλη και σε έναν άνθρωπο.
Στη Δέσποινα
