Μυστήριο 97 Φεστιβάλ Πανεπιστημιακού Θεάτρου

Το Μυστήριο 97 Φεστιβάλ Πανεπιστημιακού Θεάτρου είναι μια γιορτή όλων των θεωρητικών και πρακτικών κατευθύνσεων που περιλαμβάνουν οι παραστατικές τέχνες: υποκριτική, δραματουργία, σκηνογραφία, ενδυματολογία, φωτισμοί, δραματολογία, σε μια κοινή, όμως, συνισταμένη: την τέχνη της σκηνοθεσίας.

Στόχος του φεστιβάλ είναι η παροχή δυνατότητας σε νέους/ες καλλιτέχνες/ιδες –σε αυτό που ονομάζεται «μέλλον του θεάτρου»– να βρουν τον χώρο, ένα βήμα και εφαλτήριο για δημιουργία, ανταλλαγή και δικτύωση. Μέσω της φιλοξενίας σημαντικών παραγωγών από όλα τα πανεπιστημιακά ιδρύματα παραστατικής εκπαίδευσης της ελληνικής επικράτειας, η πατρίδα του Αισχύλου γίνεται σημείο συνάντησης Πανεπιστημιακών Παραστατικών Τεχνών και Θεάτρου και εστία του μέλλοντος αυτής της μοναδικής ζωντανής Τέχνης.

Στο φεστιβάλ παρουσιάζονται τέσσερα έργα φοιτητών και φοιτητριών της κατεύθυνσης Σκηνοθεσίας του Τμήματος Θεάτρου του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης που δημιουργήθηκαν την ακαδημαϊκή περίοδο 2022/2023: «Όλοι όσοι γίναν δρόμοι» σε σκηνοθεσία Αριάδνης Ζούπινα, «Μάθημα ανατομίας» σε σκηνοθεσία Ειρήνης Σεβαστοπούλου, «Λάμψη οπαλίου» σε σκηνοθεσία Γεωργίας Διάκου και «Πάτι & Ρόμπερτ» σε σκηνοθεσία Αλεξίας Παραμύθα. Στις παραστάσεις συμμετέχουν, επίσης, φοιτήτριες και φοιτητές και από άλλες κατευθύνσεις του Τμήματος Θεάτρου: της υποκριτικής, της σκηνογραφίας και της δραματουργίας. Η πρώτη παρουσίαση των έργων πραγματοποιήθηκε στο θέατρο «Κλειώ» τον Ιούνιο και Σεπτέμβριο του 2023, στο πλαίσιο του μαθήματος Σκηνοθεσία IV υπό την εποπτεία του καθηγητή Μιχαήλ Μαρμαρινού.

Περισσότερες πληροφορίες για τις παραστάσεις

«Όλοι όσοι γίναν δρόμοι»

Μια παράσταση βασισμένη σε τέσσερα διηγήματα της Λένας Κιτσοπούλου από τις συλλογές «Το μάτι του ψαριού» και «Μεγάλοι δρόμοι»: η Δονούσα, η Σπυριδούλα, ο Καραφλομπέκατσος και οι Μεγάλοι δρόμοι.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Αν είχα εκείνη την ώρα τη δυνατότητα να ψωνίσω κάτι για μένα, το μόνο που θα ήθελα θα ήταν ένα μεγαλύτερο νούμερο δέρματος. Με στένευε το δέρμα μου. Παντού. Γίνεται να ζήσει ένας άνθρωπος χωρίς έρωτα; Και αν γινόταν, ποιος θα ήθελε να ζήσει έτσι; Και τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι; Τι τρώνε, τι πίνουν, πού κοιμούνται και τι σκέφτονται όταν ακούν μουσική; Σ’ αυτούς τους ανθρώπους δεν αξίζει ένα δρομάκι; Έτσι, για να μην είναι μόνοι σε μια παραλία, ή σε ένα οικογενειακό τραπέζι, ή στο καινούριο τους σπίτι, ή σε ένα παγκάκι κάπου εκεί κοντά. Έστω, να έχουν παρέα όλους τους άλλους που έγιναν δρόμοι και μαζεύονταν στα μπριζολάκια του Τέλη που είχε γλέντι με μουσική. Ωραία δεν θα ’ταν; Χωρίς στεναχώριες, χωρίς τύψεις και θυμό, χωρίς παπάδες και κοντές, χωρίς δορυφορικά πιάτα, χωρίς παπούτσια μπαλαντέζες και χάπια. Να υπήρχαν μόνο κάπελα για τον ήλιο, πολύ ποτό και άφθονες βετζετέριαν τροφές· μόνο μπλακεντέκερ, ακορντεόν και να έπαιζε και Μπαχ. Για όλους αυτούς που γίναν δρόμοι πολύ πριν γίνουν δρόμοι.

Συγγραφέας: Λένα Κιτσοπούλου
Σκηνοθεσία: Αριάδνη Ζούπινα
Βοηθός Σκηνοθεσίας: Αθηνά Χαϊκάλη
Δραματουργική Ομάδα: Ορφέας Παπαδημητρίου, Δανάη Ντέμκα, Αθηνά Χαϊκάλη, Αριάδνη Ζούπινα
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Ραλλού Σαρρή
Βοηθός Σκηνογραφίας – Ενδυματολογίας: Άννα Μαρία Υφαντή
Μουσική Επιμέλεια: Μιχάλης Στεφανίδης
Κινησιολογική Επιμέλεια: Αναστασία Τέη
Φωτισμοί: Εμμανουέλα Κρίσιλια
Trailer: Γιώργος Ζλατάνος, Κατερίνα και Κοσμάς
Φωτογραφίες: Αθηνά Χαϊκάλη
Ερμηνεύουν: Ελένη Γεωργάκη, Κωνσταντίνος Δάφτσιος, Αμαλία Διακάκη, Λευτέρης Κωνσταντίνου
Μουσικοί επί σκηνής: Ιφιγένεια Δατσιάδου, Χαρίκλεια Ζαγοριανού, Μιχάλης Στεφανίδης, Άννα Μαρία Υφαντή

Η παράσταση είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 16 ετών.

«Μάθημα ανατομίας»

Έμπνευση και αφορμή για την παράσταση «Μάθημα ανατομίας» ήταν το μυθιστόρημα του νομπελίστα συγγραφέα José Saramago. Ο Saramago πραγματεύεται το ζήτημα του θανάτου και του έρωτα. Ή του θανάτου μέσω του έρωτα. Ή του έρωτα μέσω του θανάτου. Περί έρωτος και θανάτου λοιπόν. Τα δύο μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο, το θέατρο, την τέχνη, τη ζωή μας.

Σκηνοθετικό σημείωμα

«Οι πρώτες λέξεις του ανθρώπου ήταν τα επιφωνήματα “Αχ” και “Ω”. Ή μήπως ένα απλό βογγητό;», λέει ο Άγγελος στα «Φτερά του έρωτα». Ίσως και με αυτά να πεθαίνει. Τον θάνατο δεν τον συναντάμε, παρά μόνο την ύστατη στιγμή. Δεν τον βλέπουμε, αλλά τον νιώθουμε. Υπάρχει δίπλα μας. Κάθε στιγμή. Πώς παλεύεται ο θάνατος; Ποια είναι τα όπλα του; Ποιες οι αδυναμίες του; Ποια η αχίλλειος πτέρνα του στην πανίσχυρη πανοπλία του; Ο έρωτας μπορεί να τον νικήσει; Ο θνησιγενής έρωτας, αυτή η μαγική στιγμή της συνάντησης με το ζωντανό άλλο σώμα, αυτό το «τώρα» που γίνεται «για πάντα»; Στον έρωτα μπαίνουμε άοπλοι. Ευάλωτοι. Εξ ορισμού εύθραυστοι. Κι αυτή η ευθραυστότητα είναι που μας οπλίζει απέναντι στον θάνατο. Μας κάνει αθάνατους. Έστω για λίγο. Για πόσο λίγο; Για όσο κρατάει μια ιστορία… που τελειώνει και ξαναρχίζει από την αρχή.

Σκηνοθεσία: Ειρήνη Σεβαστοπούλου
Βοηθός Σκηνοθεσίας: Γεωργία Διάκου
Δραματουργία: Γεωργία Διάκου, Ειρήνη Σεβαστοπούλου, Ελένη Οικονόμου
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Βίκη Κίτσιου
Βοηθός Σκηνογραφίας: Ειρήνη Αγιαννίτη
Μουσική Επιμέλεια: Capette
Φωτισμός: Φανή Πολυξένη Κουρτίδου Βλαχογιάννη, Ιωάννα Καπελιάνη
Σχεδιασμός Αφίσας: Αναστασία Λουλέ
Φωτογραφίες & Βίντεο: Μαριάνθη Ξυνταριανού
Ερμηνεύουν: Άγγελος Κουρέπης, Γιάννης Διδασκάλου, Ειρήνη Σεβαστοπούλου, Φανή Πολυξένη Κουρτίδου Βλαχογιάννη
Διάρκεια: 50’

Η παράσταση είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 16 ετών.

«Λάμψη οπαλίου»

Βασισμένο στο «Η ώρα του αστεριού» της Clarice Lispector

Η ηρωίδα, η Μακκαμπέα, είναι μια κοπέλα ορφανή, με ραχίτιδα, που έχει μεγαλώσει στα βόρεια της Βραζιλίας. Μετά τον θάνατο των γονιών της, ζει με μια θεία που την κακομεταχειρίζεται. Η Μακκαμπέα μεγαλώνει μαθαίνοντας να μην αναρωτιέται για τις αιτίες των πραγμάτων. Όταν η θεία της πεθαίνει, η Μακκαμπέα μετακομίζει στο Ρίο, όπου ζει με άλλες τέσσερις κοπέλες. Δεν έχει και πολλές ελπίδες να βελτιώσει τη ζωή της, αυτό όμως δείχνει να μην την απασχολεί. Μια φορά αναρωτήθηκε «ποια είμαι;» αλλά τρόμαξε τόσο που σταμάτησε να το σκέφτεται. Ακόμη και ο ύπνος της είναι ένας αγώνας να πνίξει τον βήχα που την ταλαιπωρεί. Ανέλπιστα συναντά μια μέρα έναν νεαρό, τον Ολίμπικο ντε Ζεζούς, που της δείχνει ενδιαφέρον κι εκείνη ανταποκρίνεται. Γρήγορα όμως ο Ολίμπικο απομακρύνεται. Η επίσκεψη σε μια χαρτορίχτρα ξεκλειδώνει την ελπίδα, μια μοναδική στιγμή απόλυτης ομορφιάς λίγο πριν το τέλος.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Μια παράσταση για το ελάχιστο. Την προσπάθεια να ειπωθεί μία ιστορία ασήμαντη για ένα πλάσμα που ισορροπεί ανάμεσα στο αρχαίο, στο αγγελικό, στη δυστυχία και στην απόλυτη αυτονομία της ύπαρξης. Γράφει η Clarice «και να μην ξεχνάμε πως η δομή του ατόμου δεν είναι ορατή, μα τη γνωρίζουμε». Με αυτή την αρχή ξεκινάμε κι εμείς να παίζουμε με το κείμενο, να φέρνουμε τις λέξεις στο σώμα και το σώμα στη σκηνή. Αυτό που δημιουργείται είναι ένα τοπίο, μια πραγματικότητα μέσα στον χρόνο ή αλλιώς μια παράσταση. Και τώρα θα μου πείτε ποιο είναι το ανάφορο, τι πραγματεύεστε; Εμείς θα πούμε μια ιστορία για μια γυναίκα. Η Clarice γράφει μια ιστορία για μια γυναίκα που είναι μικρή, αδιάφορη και απλή, απλή όπως το χορτάρι και συνεχώς παρούσα, ολόκληρη στην ύπαρξή της, μέσα στον εαυτό της. Η Clarice μιλά στον δημοσιογράφο για το έργο που γράφει και μιλώντας συνθέτει τις λεπτομέρειες που κάνουν τον χαρακτήρα της να εμφανίζεται. Εμφανίζεται μέσα από εκείνη, γεννάται στο σώμα της και το σώμα της γίνεται δημιουργικό. Μέσα από μια συνομιλία που έχει συμβεί πολύ παλιά και συμβαίνει ακόμα, η Clarice δημιουργεί αυτό το αλλόκοτο πλάσμα που ονομάζεται Μακκαμπέα και από τη Μακκαμπέα συντίθεται η ανοίκεια όψη της Clarice, της γυναίκας που επιχειρεί να φτιάξει τον κόσμο της με λέξεις. Για τη συγγραφέα ο κόσμος είναι έξω από εκείνη και εκείνη είναι έξω από τον κόσμο. Συνδέεται με την αρχαία μορφή μιας κοπέλας από το βορειοανατολικό τμήμα της Βραζιλίας, όπου η τάξη και το φύλο της την κλείνουν στην αχανή υποκειμενικότητά της, βιώνοντας την ομορφιά της πνοής που παράγει το ανθρώπινο.

Σκηνοθεσία: Γεωργία Διάκου
Δραματουργία: Γεωργία Διάκου, Ναντίνα Κατσανούλα
Σκηνογραφία: Γεωργία Διάκου, Ναντίνα Κατσανούλα
Μουσική: Δήμητρα Καμπανταΐδου
Φωτισμός: Φανή Πολυξένη Κουρτίδου Βλαχογιάννη
Ερμηνεύουν: Ναντίνα Κατσανούλα, Νίκος Τζιουβάρας

Διάρκεια: 40’

«Πάτι & Ρόμπερτ»
Βασισμένο στο «Πάτι & Ρόμπερτ» της Patti Smith

Μια παράσταση για την ιδιότυπη σχέση ανάμεσα στην «ιέρεια της punk» Patti Smith και τον προκλητικό φωτογράφο Robert Mapplethorpe. Μια σκηνική διερώτηση για τη γέννηση του καλλιτέχνη. Μια παλλόμενη συλλογική αφήγηση που ξεσπά σε ένα ηλεκτρισμένο punk rock live.

Η παράσταση «Πάτι & Ρόμπερτ» συνθέτει θραύσματα από τη ζωή και το έργο της διάσημης ποιήτριας και μουσικού Patti Smith και του εκκεντρικού φωτογράφου Robert Mapplethorpe. Διατρέχει την πορεία των δύο καλλιτεχνών από την παιδική τους ηλικία και τα πρώιμα καλλιτεχνικά τους σκιρτήματα, τη γνωριμία τους στη Νέα Υόρκη στα τέλη των ‘60s, τη διαμονή τους στο περιβόητο Chelsea Hotel -το καταφύγιο των καταραμένων καλλιτεχνών-, την αναμέτρησή τους με την οικονομική ανέχεια, τη σεξουαλική αναζήτηση και την καλλιτεχνική αβεβαιότητα και, τέλος, την εκτόξευσή τους στη δόξα τη δεκαετία των ‘70s.

Έξι πρόσωπα επί σκηνής παραδίδουν μια αφήγηση όπου ο λόγος, οι εικόνες και οι κινήσεις μπλέκονται με τον “βρώμικο” ήχο και τις παραμορφώσεις μιας ηλεκτρικής κιθάρας.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Είναι το καλοκαίρι του ’67. Το καλοκαίρι της αγάπης και των ταραχών. Το καλοκαίρι που η Πάτι γνωρίζει στο Μπρούκλιν τον Ρόμπερτ και μπαίνουν χέρι χέρι στο μονοπάτι της τέχνης, της αφοσίωσης, της πείνας και της μύησης. Ψηλαφίζουν μαζί «το ιερό μυστήριο του τι σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης» και βρίσκουν έναν δρόμο προς την καλλιτεχνική ουτοπία. Εκεί που άλλοτε νικάς και άλλοτε νικιέσαι από την τέχνη.

Σκηνοθεσία & Δραματουργία: Αλεξία Παραμύθα 
Βοηθός Σκηνοθεσίας: Αργυρώ Βλαχοπούλου
Πρωτότυπη Μουσική και Επιμέλεια: Χρήστος Παπαδόπουλος 
Σκηνογραφία: Δέσποινα Παπαδημητρίου 
Ενδυματολογική Επιμέλεια: Ελένη Ζιάκα
Φωτογραφίες, Βίντεο, Trailer: Μάνος Αγγελάκης
Ερμηνεύουν: Ελίνα Αντωνίου, Chryssa Dom, Κωνσταντίνος Δραμπάζης, Μάριος Δρόσος, Ειρήνη Ηροδότου
Mουσικοί: Χρήστος Παπαδόπουλος (ηλεκτρική κιθάρα), Κωστής Λιόντας (τύμπανα), Αργυρώ Βλαχοπούλου (μπάσο)

Διάρκεια: 75’