Αυτή η άναρχη συμβίωση του αρχαιολογικού χώρου με τα κομματιασμένα σκουριασμένα πλοία και τα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, σε συνδυασμό με μία σύγχρονη ζωή η οποία κινείται κανονικότατα πάνω στα διάφορα συντρίμμια, συνθέτει χωρίς να το θέλει ένα αυτοδημιούργητο έργο τέχνης. Σαν μια μικρογραφία Ελλάδας μοιάζει η Ελευσίνα, όπου ένα παρελθόν πολιτισμού και ευημερίας έχει καεί, όμως ευτυχώς τα σημάδια δεν έχουν επουλωθεί, στέκουν εκεί, μύτες από σίδερα, γερμένα πλοία, πύργοι από λάστιχα, θεόρατα βιομηχανικά κτήρια, μάντρες, παλιά σινεμά για να μας θυμίζουν ότι το παρελθόν δεν σβήνει, ευτυχώς δεν σβήνει, γιατί ακόμα και το παρελθόν που πονάει, είναι η μνήμη, η οποία είναι αυτό που είμαστε, αυτό που έχουμε ανάγκη για να δημιουργούμε και για να υπάρχουμε. Όταν περπάτησα πρώτη φορά στα προσφυγικά, μέσα σ’αυτήν την υπέροχη γειτονιά της Ελευσίνας, με την πολύ ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και την ολοζώντανη μνήμη πάνω στα περιποιημένα μποστάνια, στις μικρές αυλές, στα απλωμένα ρούχα και στα πρόσωπα των ανθρώπων της, σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει πιο ιδανικό τοπίο για να τραγουδήσει κανείς ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια, ακριβώς επειδή ένα κομμάτι αυτής της μουσικής το οφείλουμε σε αυτήν εδώ την γειτονιά των προσφύγων. Οι άνθρωποι αυτοί μαζί με τα σώματά τους, έφεραν και τον πολιτισμό τους και φυσικά την μουσική τους, τους υπέροχους συνθέτες τους, τους ερμηνευτές τους, τα τραγούδια, τους αμανέδες και όλα αυτά τα στοιχεία που γέννησαν το ρεμπέτικο και την μετέπειτα λαϊκή μας μουσική. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη συγκίνηση από το να τραγουδάς ανάμεσα σε ανθρώπους που τους οφείλεις την μεταφορά της μουσικής που τραγουδάς. Η προσωπική τους ιστορία, είναι η ίδια η ιστορία της μουσικής μας και πάνω στα πρόσωπα των παιδιών τους ή των εγγονών τους, ακόμα μπορείς να διαβάσεις στίχους από τα τραγούδια μας. Έτσι, λοιπόν στήνουμε ένα μικρό πάλκο μέσα στην καρδιά αυτής της γειτονιάς των αγγέλων, για να τραγουδήσουμε μαζί με τους αγγέλους, την δαιμονική αυτή μουσική μας, που ξεκινά από το σμυρνέικο τραγούδι, περνάει μέσα από τις μελωδίες του Τσιτσάνη, του Παπαϊωάννου, του Χιώτη και πολλών άλλων σπουδαίων και φτάνει μέχρι τον Ζαμπέτα μέχρι τέλος πάντων την χρονική στιγμή εκείνη που αρχίζει και αργοσβήνει το μουσικό κεφάλαιο μιας παλιότερης και ίσως πιο ευγενικής Ελλάδας.
Λένα Κιτσοπούλου
Γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης (1994) και έκτοτε δουλεύει ως ηθοποιός στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Το 2006 εκδόθηκαν τα πρώτα της διηγήματα, με τον γενικό τίτλο Νυχτερίδες (εκδόσεις Κέδρος), για τα οποία τιμήθηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα του περιοδικού Διαβάζω. Από τότε, έχουν εκδοθεί άλλες δύο συλλογές διηγημάτων της, Μεγάλοι Δρόμοι και Το Μάτι Του Ψαριού (και τα δύο από τις εκδόσεις Μεταίχμιο), καθώς επίσης και η νουβέλα Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α., η οποία γράφτηκε ως μονόλογος για το Εθνικό Θέατρο και μέχρι σήμερα έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει παιχτεί σε πολλά θέατρα ανά τον κόσμο (Αγγλία, Ισπανία, Γαλλία).
Η Λένα Κιτσοπούλου γράφει και σκηνοθετεί για το θέατρο. Το έργο της, Αθανάσιος Διάκος – Η Επιστροφή (Φεστιβάλ Αθηνών 2012), βραβεύτηκε στο Stückemarkt της Χαϊδελβέργης με το International Authorprize 2013. Το έργο Κοκκινοσκουφίτσα – Το πρώτο αίμα, που παρουσιάστηκε τον Μάιο του 2014 στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, παίχτηκε στο Théâtre de la Ville του Παρισιού και παρουσιάστηκε με τη μορφή αναλογίου στο θέατρο Saint Gervais της Γενεύης.
Το έργο της, Μια μέρα όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα (…) Ή η ανουσιότητα του να ζεις (Θέατρο Τέχνης, 2015) παίχτηκε τον Δεκέμβριο του 2016 στο θέατρο Saint Gervais της Γενεύης. Τον Οκτώβριο του 2016, παρουσίασε το καινούριο της έργο, Αντιγόνη – Lonely Planet, στο Ωνάσειο Πολιτιστικό Κέντρο της Νέας Υόρκης.
Εκτός από τα δικά της, έχει σκηνοθετήσει έργα των Γρηγόρη Ξενόπουλου (Χαίρε Νύμφη), Γιώργου Χρονά (Η γυναίκα της Πάτρας), Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα (Ματωμένος Γάμος, Φεστιβάλ Αθηνών 2014). Τον Φεβρουάριο του 2016 σκηνοθέτησε την Έντα Γκάμπλερ του Ίψεν, στο Τheater Oberhausen της Γερμανίας. Έργα και κείμενά της παίζονται από διάφορους θιάσους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τον Μάιο του 2017, έγραψε και σκηνοθέτησε, για την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, το έργο Τυραννόσαυροι Rex. Φέτος έγραψε και σκηνοθέτησε την παράσταση ΑΝΤΙΓΟΝΗ – Lonely Planet για την Στεγη του Ιδρύματος Ωνάση.Τα τελευταία δέκα χρόνια τραγουδάει ρεμπέτικα και λαικά τραγούδια σε μαγαζιά και μουσικές σκηνές της Αθήνας. Φέτος συνεργάστηκε με τον Δώρο Δημοσθένους στην μουσική παράσταση ”Bang Bang” και με την Χριστίνα Μαξούρη στην παράσταση ”20+1 Ρεμπέτικα” στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.
Για το αναλυτικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Συνοικισμός, κάνε κλικ εδώ.
