Μια παραγωγή της 2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης στο πλαίσιο του προγράμματος Moving Europe.
Η U(R)TOPIAS Ακαδημία Χορογραφίας υλοποιείται στο πλαίσιο του Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας Ελλάδα 2.0 με τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης – NextGenerationEU.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Ημερομηνίες: Παρασκευή 7 & Σάββατο 8 Ιουνίου 2024
Ώρα έναρξης: 20:30
Χώρος: X-Bowling Art Center (Χαριλάου 12, Ελευσίνα)
Την Παρασκευή 7 και τo Σάββατο 8 Ιουνίου, η 2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης παρουσιάζει το Open Sharing, στο πλαίσιο της δράσης ΜΥΣΤΗΡΙΟ 59 U(R)TOPIAS Ακαδημία Χορογραφίας, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Πατρίσιας Απέργη, σε συνεργασία με την ομάδα σύγχρονου χορού Αερίτες.
Οι 12 νέοι/ες χορογράφοι που επιλέχθηκαν φέτος να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα της Ακαδημίας αντλούν έμπνευση από την ιστορία, τη μυθολογία, την κληρονομιά και τη μνήμη της πόλης της Ελευσίνας, το βιομηχανικό της παρελθόν, τον αρχιτεκτονικό της πλούτο, το περιβάλλον της και παρουσιάζουν τα εν εξελίξει έργα τους σε μία διήμερη studio παρουσίαση ανοιχτή σε κοινό, καλλιτέχνες και επαγγελματίες του χώρου. Μετά την παρουσίαση θα ακολουθήσει συζήτηση με τους καλλιτέχνες.
Η U(R)TOPIAS Ακαδημία Χορογραφίας έχει ως κύριο σκοπό τη δημιουργία μιας διακριτής δραστηριότητας στον τομέα του χορού, τη στήριξη νέων και ανερχόμενων χορογράφων και την καλλιέργεια ενός νέου κοινού για τον χορό, θέτοντας στο επίκεντρο την Ελευσίνα. Κατά τη διάρκεια του προγράμματος, οι καλλιτέχνες ήρθαν σε επαφή με την πόλη της Ελευσίνας και παρακολούθησαν μία σειρά δημιουργικών εργαστηρίων με καταξιωμένους χορογράφους και επαγγελματίες των τεχνών και του πολιτισμού από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Δύο πλάσματα χαρτογραφούν ένα τοπίο συλλογικής και προσωπικής μνήμης, κάνοντας μία αέναη περιπλάνηση μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Τα σώματα αφηγούνται την ιστορία τους, άλλοτε χάνονται στο βάθος, άλλοτε επανέρχονται με αμηχανία. Πρόκειται για ένα αδιάκοπο ταξίδι του σώματος προς την εκπλήρωση του αισθήματος του ανήκειν.
Η χορογράφος εξερευνά την έννοια της διασποράς στην Ελευσίνα, χρησιμοποιώντας τον κοινό παλμό του σώματος ως μια συνεχή μετάβαση· μεταξύ των καταστάσεων της παρουσίας και της απουσίας· μεταξύ μιας κατάστασης ορατότητας και αφάνειας.
Η Ελευσίνα είναι η αποθήκη της προόδου. Ο τόπος που στριμώχνουμε τις απαραίτητες θυσίες και τις ματαιωμένες προοπτικές μας. Μια ετεροτοπία που κρύβεται στη σκιά της μητρόπολης. Πίσω από τον σύγχρονο πολιτισμό και ταυτόχρονα στον πυρήνα του. Μέσα και πίσω· πίσω, βαθιά. Μοιάζει με το πίσω δωμάτιο ενός σπιτιού που συμμαζεύεται βιαστικά. Εκεί οπού στοιβάζονται τα εργαλεία, οι πρώτες ύλες και τα προϊόντα μιας ανάπτυξης που δεν θέλει καν να τα συμπεριλάβει στην τελική της αποτύπωση. Η αθέατη πλευρά ενός ολόκληρου πολιτισμού. Αθέατη όμως δεν σημαίνει αόρατη.
Η Ελευσίνα, γενναιόδωρη και ειλικρινής μες στη διαύγειά της, μοιάζει με την άβυσσο του Νίτσε. Σου προσφέρει τη μοναδική ευκαιρία να βουτήξεις και να παρατηρήσεις τα σωθικά, τα θεμέλια της κουλτούρας μας. Αρκεί να τολμήσεις να την ατενίσεις.
Ένα σώμα. Μια δομή που υπάρχει γύρω του. Ο άνθρωπος που ανακαλύπτει τη θέση του. Βρισκόταν από πάντα εκεί; Βρέθηκε ξαφνικά; Κανείς δεν ξέρει. Σε μια προσπάθεια (επανα)προσδιορισμού του, ο άνθρωπος θα βρεθεί πότε να πηγαίνει κόντρα και πότε να αφήνεται στη δομή της κοινωνίας που τον περιβάλλει. Φέρνοντας μαζί του κομμάτια από το παρελθόν του, θα αναγκαστεί να αποφασίσει τι αποτελεί εφόδιο και τι εμπόδιο για να προχωρήσει. Το ΕcHoos είναι ένα σόλο για την ανάγκη του συγχρόνου ανθρώπου να υπάρχει σε μια κοινωνία με κάθε κόστος και διερευνά αν οι αποφάσεις μας αποτελούν πραγματικές επιλογές ή ανάγκη προσαρμογής.
Το “ALŌŌRE’’ είναι μια ποιητική εξερεύνηση της λεπτής γραμμής ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.
Χρησιμοποιώντας ως δομικά υλικά το ιερό πηγάδι Καλλίχορον φρέαρ, ως το κατώφλι προς τον Κάτω Κόσμο, το παραδοσιακό μικρασιατικό τσιφτετέλι, ως χορό διαφυγής, και τον μύθο της αρπαγής της Περσεφόνης ως ένα συμβάν που επαναλαμβάνεται συνεχώς, το έργο διερευνά τους τρόπους με τους οποίους η Ελευσίνα αποτυπώνεται ως ένα όριο ύπαρξης και λήθης. Όσα επιβιώνουν σε αυτό το όριο, διαμορφώνουν ένα υγρό μωσαϊκό από θραύσματα, σε μια προσπάθεια να εξοικειωθούν με την ιδέα του θανάτου.
Ο ενδιάμεσος τόπος, ο τόπος πριν ή ο τόπος μετά, το σημείο που ο προ-ήχος συναντά τον απόηχο, η συνεχής αμφιβολία για την απουσία ή την παρουσία ζωής και η ελευθερία μιας αέναης, μη εξουσιαζόμενης ουτοπίας. Το έργο συνομιλεί με έννοιες όπως η προσαρμοστικότητα, η ασφυξία και η μη συνειδητή απουσία μνήμης. Μελετά τη σχέση του παρατηρητή – παρατηρούμενου καθώς και τις εναλλαγές της ιεραρχίας ανάμεσα τους.
Ένας νέος μοιράζεται τον δικό του τόπο, ως εκπρόσωπος της νέας γενιάς της πόλης της Ελευσίνας αλλά και εκείνων των προηγούμενων που διαπραγματεύτηκαν τη θέση τους στον κόσμο, προσαρμόστηκαν σε νέες συνθήκες, επέλεξαν ή όχι να συμβιβαστούν αλλά τελικά επιβίωσαν.
Τι απομένει σήμερα από τα όνειρα των προηγούμενων γενιών; Με αφορμή την Ελευσίνα, που έχει αποτελέσει dream land για χιλιάδες ανθρώπων, ερευνώ αν το όνειρο κι η ελπίδα μεταφέρθηκε στις επόμενες γενιές όσων μετανάστευσαν στην πόλη. Κάνοντας zoom in σ ’ένα εφηβικό δωμάτιο, μεταμορφωμένο σ ‘ένα αποδομημένο ring/live stage, επισκέπτομαι τον τόπο που συντελείται η σωματική εξάντληση με σκοπό τη μεταμόρφωση και την αναμονή ενός μυστηριώδους “κάτι”.
Η ησυχία του σώματος στη διαδικασία της εντατικής προσπάθειας, ένας ορισμένος χώρος με αόριστες δυνατότητες, συντελούν πεδίο μάχης, προσευχής, αγανάκτησης, υπόσχεσης πως δεν εγκαταλείπουμε πριν τα δώσουμε όλα στην αταξία της τρυφερότητας. Ένα τραγούδι αφιερωμένο στην Ελευσίνα που πληγώνει και πληγώνεται, μια ονειρική μετάβαση στο άπιαστο όνειρο, στη διέξοδο, στη στιγμή που το σώμα είναι τα πάντα και τίποτα, στην κούραση, στην ελπίδα, στην αγανάκτηση, σ’ ένα υπερβατικό βήμα προς το άγνωστο.
Εμπνευσμένο από τις γυναίκες που εργάζονταν στα Τσιμέντα ΤΙΤΑΝ στην Ελευσίνα, το «Collect Yourself» διερευνά τη σύνδεση του ανθρώπου με το τσιμέντο, χρησιμοποιώντας το ως μεταφορά για το ανθρώπινο βίωμα και την προσωπική εξέλιξη. Όπως το τσιμέντο σκληραίνει μέσα από μια διαδικασία, έτσι και ο άνθρωπος σκληραίνει μέσα από τις εμπειρίες του. Oι εμπειρίες μας μπορούν να μας ραγίσουν ακόμα και να χάσουμε κάποια κομμάτια μας. Μήπως όμως αυτή η διαδικασία είναι απαραίτητη προκειμένου να σπάσουμε το δικό μας «τσιμέντο» και να απελευθερωθούμε;
«Όταν ήμουν παιδί, η μαμά -δε μιλούσε ακόμα καλά ελληνικά- είδε μαζί μου στην τηλεόραση το «Ντάμπο, το ελεφαντάκι». Αν και δεν καταλάβαινε σχεδόν τίποτα από το μεταγλωττισμένο καρτούν, με πήρε αγκαλιά και μου είπε ότι μια μέρα θα πετάξω σαν εκείνο, μακριά από την πόλη. Από τότε περπατώ μόνο σαν ελέφαντας.»
Το έργο διερευνά τα περίπλοκα στρώματα της αυτογνωσίας χρησιμοποιώντας θραυσματικά προσωπικές αφηγήσεις γύρω από το queer βίωμα στην Ελευσίνα. Μας καλεί να αντικρίσουμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο, με στόχο να εξοικειωθούμε με το ανοίκειο που κρύβουμε μέσα μας και να στοχαστούμε με αυτόν τον τρόπο πάνω στα «ξένα» και ίσως δύσκολα κομμάτια μας.
Το ανάποδο πλάσμα κάποτε ήταν παιδί, τώρα είναι πολλά παιδιά μαζί! Είναι πλάσμα ξύπνιο, τραυματισμένο, ατρόμητο, αφελές, ανάποδο μέσα στα ορθά .
Το έργο συνδιαλέγεται με τις δυσκολίες που συναντά ο νέος άνθρωπος σε μια κλειστή κοινωνία και τους τρόπους που τις αντιμετωπίζει . Εμπνέεται από την δυναμική κοινότητα των skaters της Ελευσίνας και το ARKOPOLIS, την σύγχρονη «neverland» που δημιούργησαν στην πόλη, ενδυναμώνοντας με αυτόν τον τρόπο τη φωνή και την κουλτούρα τους. Το ανάποδο πλάσμα είναι αποτέλεσμα της σύγκρουσης, των εμποδίων, της παγίδας. Φτιάχνει τα δικά του μοτίβα για να μιλήσει, να διεκδικήσει, να γιορτάσει, να μη σκάσει . Αν το ανάποδο πλάσμα σ’ ενοχλεί είναι ίσως γιατί δε θυμάσαι ότι κι εσύ ήσουν κάποτε παιδί.
Ευχαριστίες: Ομάδα Cultterra, Jessy Cage, Νεφέλη Θεοδότου
Pieces & Parts
Το “Pieces & Parts” εμπνέεται από τα “απομεινάρια” της ιστορίας αναζητώντας πού αυτά μπορούν να μας οδηγήσουν. Συνδέει φαινομενικά ασύνδετα στοιχεία, με τον ίδιο τρόπο που το αρχαίο συνυπάρχει με το βιομηχανικό, συνδιαμορφώνοντας το τοπίο της Ελευσίνας σήμερα.
Το έργο αναπτύσσεται σε συνεργασία με γυναίκες διαφορετικών ηλικιών που ζουν στο Θριάσιο πεδίο. Μέσα από τα προσωπικά τους βιώματα και ακούσματα, δημιουργούνται συνδέσεις με την Ιστορία και τις ιστορίες του τόπου.
Παράγοντας “υποθέσεις” που υφαίνουν το πραγματικό με το φανταστικό, στο “Pieces & Parts” τα σώματα, οι λέξεις, τα αντικείμενα γίνονται εργαλεία εξερεύνησης και αφήγησης, δημιουργώντας έναν κόσμο που ακροβατεί ανάμεσα στην παιδικότητα και την ενηλικίωση.
ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ:
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΕΤΕΩΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ
Στο έργο προσωποποιείται ο Παναγιώτης Φαρμάκης, το κεντρικό πρόσωπο του ντοκιμαντέρ ‘Αγέλαστος Πέτρα’ του Φίλιππου Κουτσαφτή σε ένα συλλογικό σώμα. Αυτό το σώμα, αναζητώντας έναν αρχαίο θησαυρό, ανακαλύπτει ένα άγαλμα- έκπτωτο άγγελο που τον καλεί να συντηρήσει την αρχαία μνήμη, πίστη και κληρονομιά της Ελευσίνας. Θα επιδιώξει να το σώσει και να μετεωριστεί μαζί του, αλλά μάταια, καθώς βρίσκονται από κοινού σε μία κατάσταση Λίμπο μεταξύ ουρανού και γης. Μόνο όταν τελειώσει ο χρόνος του στην επίγεια ζωή θα καταφέρει να το συνοδεύσει προς την έξοδο.
Λίμπο (θηλυκό άκλιτο)
1. (θρησκεία) κόσμος ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισο
2. (μεταφορικά) αναμονή σε κατάσταση άγνοιας
* Το πρώτο μέρος του τίτλου αναφέρεται σε μια φράση που ακούγεται στο ντοκιμαντέρ. Είναι η απάντηση που δίνει ο άστεγος ήρωας στο ερώτημα: Ποια είναι η διεύθυνση σου;
Ευχαριστίες: Σπύρος Χρηστάκης, Βάσια Τσιαούση, το Πάνω Σπίτι για την παραχώρηση του χώρου, το Εργαστήριο Σχεδίου & Ζωγραφικής Παππάς – Έσσλιν για την χορηγία προτομών, τον Ξανθάκο για την χορηγία κεραμιδιών
Lunar Seaga
Το έργο αποτελεί μία απόπειρα σκηνικής αποτύπωσης ενός ονείρου. Η Ελευσίνα μεταμορφώνεται σε έναν φανταστικό τόπο και το σώμα ως ενδιάμεσος ορίζει το μέτρο για την υπέρβαση ή την αρμονία. Ένα προσωπικό ταξίδι εξερεύνησης του ανοίκειου και ο συγκερασμός τεχνητών υλικών και στοιχείων της φύσης, αναζητούν τη σωματικότητα μίας μετάβασης και την αστείρευτη σχέση μεταξύ δημιουργίας και καταστροφής.
Η πρώτη δημόσια προβολή ενός Ντοκιμαντέρ της πρωτοποριακής περφόρμανς -μιας επιτόπιας ερευνητικής συνομιλίας με τον εμβληματικό αρχαιολογικό χώρο της πόλης- στο Σινέ Ελευσίς σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη και Μιχαήλ Μαρμαρινού