Θέμα της εγκατάστασης είναι οι Αρβανίτες της Ελευσίνας και οι σχέσεις μεταξύ τους, αλλά και μεταξύ αυτών και των Αρβανιτών άλλων πόλεων, όπως λόγου χάρη της Κορίνθου ή της Μάνδρας. Αφετηρία υπήρξε η ιδιωματική έκφραση «έκανε και η Ελευσίνα στάρι», ενώ το έργο αναδεικνύει τον αρβανίτικο προφορικό λόγο και την πορεία του μέχρι σήμερα.