GR ΛΙΣΤΑ ΕΡΓΩΝ (ΣΗΜΕΙΟ ΕΚΚΙΝΗΣΗΣ ΑΠΟΘΗΚΗ 1)
Εμφανίζονται πρώτα οι τίτλοι στα Ελληνικά, κατόπιν στα Αγγλικά για κάθε αποθήκη
Κάντε scroll πιο κάτω για κείμενα σχετικά με τους καλλιτέχνες και τα έργα τους με την εξής σειρά:
Κατερίνα Αποστολίδου
Βαγγέλης Βλάχος
Μαρίνα Γιώτη
Αναστασία Δούκα
Mahdi Fleifel
Ιgor Grubic
Aglaia Konrad
Ναταλία Μαντά
Adrian Paci
Şerban Savu
Sphinxes
Μαρία Τσάγκαρη
Δημήτρης Τσουμπλέκας
Μαριάννα Χριστοφίδου
Maarten Vanden Eynde
EN LIST OF WORKS (STARTING POINTING WAREHOUSE 1)
The English list of works appears immediately after the Greek list of works
Scroll further down for texts on the artists and their works, in this order of appearance
Katerina Apostolidou
Vangelis Vlahos
Marina Gioti
Anastasia Douka
Mahdi Fleifel
Ιgor Grubic
Aglaia Konrad
Natalia Manta
Adrian Paci
Şerban Savu
Sphinxes
Maria Tsagkari
Dimitris Tsoumplekas
Marianna Christofides
Maarten Vanden Eynde
ΑΠΟΘΗΚΗ 1
1. Serban Savu
Young Guardian, 2023
Λάδι σε καμβά
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
και της Dawid Radziszewski Gallery, Βαρσοβία
2. Mahdi Fleifel
Elefsina Notre Amour, 2023
Δοκιμιακό φιλμ 16 χιλιοστών, 9’
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
3., 5. Βαγγέλης Βλάχος
Γκρίζες ζώνες, 2009
Σειρά ασπρόμαυρων φωτογραφιών με κορνίζα
2 επιτοίχια ξύλινα ράφια
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
4. Βαγγέλης Βλάχος
This event has now ended (LANA), 2023
Εγκατάσταση, μεταβλητές διαστάσεις
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
6. Maarten Vanden Eynde
A Chain of Events, 2021
Εγκατάσταση, διάφορα υλικά
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
και της Meessen De Clercq Gallery, Βρυξέλλες
7. Δημήτρης Τσουμπλέκας
All Tomorrow’s Parties, 2023
Αρχειακή εκτύπωση inkjet
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
Παραγωγή της 2023 Ελευσίς
8. Δημήτρης Τσουμπλέκας
Ναυάγια, 2023
Σχέδιο με κιμωλία σε μαυροπίνακα
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
9. Μαρίνα Γιώτη
Αντηχώντας τον Κόσμο της Σιωπής | ΚΑΤō ΚΟΣΜΟΣ, 2023
Οπτικοακουστική εγκατάσταση με χρήση ακουστικής τηλεπισκόπησης αποτύπωσης βυθού
6 εκτυπώσεις σε πλέξιγκλας σόναρ πλευρικής σάρωσης σε φωτεινά κουτιά, ψηφιακό βίντεο ηχοβολιστή πολλαπλών ακτίνων (35’), παραμετροποιημένος ξύλινος βυθομετρικός χάρτης, σύστημα ήχου 5.1
Ευγενική παραχώρηση της καλλιτέχνιδας
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
Τα έργα που εκτίθενται αποτελούν ευρήματα θαλάσσιας έρευνας αποτύπωσης βυθού που πραγματοποιήθηκε τον Μάιο του 2023 με το ερευνητικό σκάφος Αντάρης ΙΙ, σε συνεργασία με το Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών (ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε.). Η θαλάσσια έρευνα ανακάλυψε συνολικά δώδεκα ναυάγια στον βυθό και παρουσιάζει τα επτά πιο δύσκολo να απομακρυνθούν μιας και βρίσκονται σε βάθος στο κέντρο του κόλπου της Ελευσίνας.
Το έργο Sounding the Silent World έλαβε το Βραβείο Prix COAL-Océans 2022 for Art and Ecology. Η έρευνά του υποστηρίχθηκε από το Onassis AiR.
Συντελεστές
Ερευνητική ομάδα αποτύπωσης βυθού: Δημήτρης Σακελλαρίου, Γιάννης Μόρφης (σόναρ πλευρικής σάρωσης/ ΕΛ.ΚΕ.ΘΕ.), Κωνσταντίνος Μπακαλός (ηχοβολιστής πολλαπλών ακτίνων), Νίκος Κοκωνάκης (καπετάνιος) | Ηχοληψία υδροφώνων/ sound design: Μανώλης Μανουσάκης | Video colorist: Σάκης Μπουζάνης 2|35 | Έρευνα: Γιάννης-Ορέστης Παπαδημητρίου, Μαρίνα Γιώτη | Επιστημονικός Σύμβουλος: Άρης Αναγνωστόπουλος | Σχεδιασμός χάρτη: Γιώργος Καζάκος | Video Colorist: Sakis Bouzanis 2|35
10. Δημήτρης Τσουμπλέκας
Serie Noire, 2023
Αρχειακή εκτύπωση inkjet
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
11. Δημήτρης Τσουμπλέκας
Me, Self portrait, 2023
Αρχειακή εκτύπωση inkjet
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
12. Δημήτρης Τσουμπλέκας
The Cut, 2023
Αρχειακή εκτύπωση inkjet
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
13. Αισχύλεια, ένα αρχείο εικαστικών τεχνών
1975-2016
Αρχειακό υλικό, βίντεο 10’
Επεξεργασία βίντεο: Σέργιος Ζαλμάς
Ευχαριστίες στην ΕΡΤ για την παραχώρηση του οπτικοακουστικού υλικού και στους καλλιτέχνες για την παραχώρηση υλικού από το αρχείο τους. Tα αποσπάσματα προέρχονται το Save the Dates – ένα οπτικοακουστικό αρχείο για τη σύγχρονη τέχνη που δημιουργήθηκε από την εικαστικό Κατερίνα Ζαχαροπούλου, με την υποστήριξη του ΝΕΟΝ, με σκοπό να διασωθούν τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές Η Εποχή των Εικόνων της περιόδου 1995 – 2021 ώστε να αποτελέσουν ένα ευρύτατο πεδίο έρευνας της σύγχρονης τέχνης. Περιέχει 620 αρχεία εκπομπών πλήρως τεκμηριωμένων και κατηγοριοποιημένων ώστε να διευκολύνουν στην πρόσβαση και θέασή τους ενώ ο χώρος φιλοξενίας του προγράμματος είναι η Βιβλιοθήκη της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και πολύ σύντομα και το ΕΜΣΤ.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες: Φωτεινή Βεργίδου, Μαρία Θάλεια Καρρά, Νεφέλη Παπαδημητρίου
WAREHOUSE 1
1. Șerban Savu
The Young Guardian, 2021
Oil on canvas
Courtesy of the artist
and Dawid Radziszewski Gallery, Warsaw
2. Mahdi Fleifel
Elefsina Notre Amour, 2023
16mm essay film, color, sound, 9’
Commissioned by 2023 Eleusis
3.,5. Vangelis Vlahos
Grey Zones, 2009
Series of black and white framed photographs
2 wooden wall mounted shelves
Courtesy of the artist
4. Vangelis Vlahos
This event has now ended (LANA), 2023
Installation, variable dimension
Commissioned by 2023 Eleusis
6. Maarten Vanden Eynde
A Chain of Events, 2021
Installation, various materials
Courtesy of the artist and
Meessen De Clercq Gallery, Brussels.
7. Dimitris Tsoumplekas
All Tomorrow’s Parties, 2023
Archival inkjet print
Courtesy of the artist
Commissioned by Eleusis 2023
8. Dimitris Tsoumplekas
Shipwrecks, 2023
Chalk drawing on blackboard
Courtesy of the artist
Commissioned by 2023 Eleusis
9. Marina Gioti
Sounding the Silent World | ΚΑΤō ΚΟΣΜΟΣ, 2023
Audiovisual installation utilising acoustic remote sensing for seabed mapping
6 side-scan sonar Plexiglas prints in lightboxes, multi-beam echosounder digital video (35’), custom-made wooden bathymetric map, 5.1 sound system
Courtesy of the artist
Commissioned by Eleusis 2023
Sounding the Silent World received the Prix COAL-Océans 2022 for Art and Ecology. The research was supported by Onassis AiR.
Maritime survey team: Dimitris Sakellariou, Yiannis Morfis (side-scan sonar/ HCMR), Kostas Bakalos (multibeam echosounder), Nikos Kokonakis (vessel captain) |Hydrophone field recordings/ sound design: Manolis Manousakis | Research: Yannis-Orestis Papadimitriou, Marina Gioti | Scientific advisor: Aris Anagnostopoulos | Map Design: Yorgos Kazakos | Video Colorist: Sakis Bouzanis 2|35
10. Dimitris Tsoumplekas
Serie Noire, 2023
Archival inkjet print
Courtesy of the artist
Commissioned by 2023 Eleusis
11. Dimitris Tsoumplekas
Me, Self-portrait, 2023
Archival inkjet print
Courtesy of the artist
Commissioned by 2023 Eleusis
12. Dimitris Tsoumplekas
The Cut, 2023
Archival inkjet print
Courtesy of the artist
Commissioned by 2023 Eleusis
13. Aeschylia, a visual arts archive
1975-2016
Archival material, video 10’
Video editing: Sergios Zalmas
Thanks to EPT (Greek National Television) for providing the audiovisual material and to the artists for providing material from their archives. The clips are from Save the Dates – an audiovisual archive on contemporary art created by the artist Katerina Zacharopoulou, with the support of NEON, in order to preserve the television and radio culture programmes The Age of Images of the period 1995 – 2021. This material was digitised and brought together in order to constitute a wide field of research on contemporary art. It contains 620 archives of broadcasts fully documented and categorized to facilitate access and viewing. The project is hosted at the Library of the Athens School of Fine Arts and EMΣΤ.
ΑΠΟΘΗΚΗ 2
14. Μαρία Τσάγκαρη
Σκέφτομαι εκείνο το μέρος που κάποτε περιέγραψες, 2023
Μονοκάναλο HD βίντεο, έγχρωμο, ήχος, 10
Μουσική σύνθεση: Κ.Βήτα
Ευγενική παραχώρηση της καλλιτέχνιδας
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
15. Șerban Savu
The Wall, 2021
Λάδι σε χαρτόνι
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
και της Dawid Radziszewski Gallery, Βαρσοβία
16.Șerban Savu
Kouros, 2021
Λάδι σε χαρτόνι
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
και της Dawid Radziszewski Gallery, Βαρσοβία
17. Maarten Vanden Eynde
Technofossil (Nokia 3310), 2015
Γλυπτό από πέτρα μαλαχίτη
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
και της Γκαλερί Meessen De Clercq, Βρυξέλλες
18. Maarten Vanden Eynde
Memory of Man, 2022
Πλάκα μαρμάρου, χαλκός, γυαλί και δακτύλιοι φερρίτη
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
και της Γκαλερί Meessen De Clercq, Βρυξέλλες
19. Δημήτρης Τσουμπλέκας
Άτιτλο, 2015
Γλυπτική συναρμογή
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
20. Δημήτρης Τσουμπλέκας
When, 2023
Ευρεθέν αντικείμενο, ακουστική εγκατάσταση
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
21. Δημήτρης Τσουμπλέκας
Ναυάγιο, 2023
Ευρεθέντα αντικείμενα
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
22. Igor Grubić
How steel was tempered, 2018
2D animation, 12’40”
Σεναριογράφος και σκηνοθέτης: Igor Grubić
Σχεδιασμός και διάταξη χαρακτήρων: Marko Meštrović
Animation: David Lovrić, Siniša Mataić, Marko Meštrović
Κινηματογραφιστές: Josip Ivančić, Igor Grubić
Μοντέρ: Iva Kraljević, Marko Ferković, Igor Grubić
Μουσική: Alen Sinkauz, Nenad Sinkauz, Bojan Gagić
Σχεδιασμός ήχου: Boris Wagner
Μίξη ήχου: Zelić
Post-production: Stipaničev, Bold Studio
Παραγωγός: Igor Grubic
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
23. Igor Grubić
Άτιτλο (Η Δήμητρα και οι εργάτες), 2023
Δίπτυχη αρχειακή εκτύπωση inkjet
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
24., 26. Igor Grubic
Small Acts of Power, 2023
Σειρά 14 έγχρωμων φωτογραφιών
Αρχειακή εκτύπωση inkjet
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
25. Δημήτρης Τσουμπλέκας
Σχεδία, 2018
Λάδι σε χαρτόνι επικολλημένο σε κόντρα πλακέ
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
27. Igor Grubić
Άτιτλο (Μνημείο στους εργάτες), 2023
Αρχειακή εκτύπωση inkjet
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
WAREHOUSE 2
14. Maria Tsagkari
I think of that place you once described, 2023
Single channel HD video, colour, sound, 10’
Music composition: K.Vita
Courtesy of the artist
Commissioned by 2023 Eleusis
15. Șerban Savu
The Wall, 2021
Οil on board
Courtesy of the artist and
Dawid Radziszewski Gallery, Warsaw
16. Șerban Savu
Kouros, 2021
Οil on board
Courtesy of the artist and
Dawid Radziszewski Gallery, Warsaw
17. Maarten Vanden Eynde
Technofossil (Nokia 3310), 2015
Sculpted malachite rocks
Courtesy of the artist and
Meessen De Clercq Gallery, Brussels.
18. Maarten Vanden Eynde
Memory of Man, 2022
Marble slab, copper, glass and ferrite rings
Courtesy of the artist and
Meessen De Clercq Gallery, Brussels
19. Dimitris Tsoublekas
Untitled, 2015
Sculptural assembly
Courtesy of the artist
20. Dimitris Tsoubklekas
When, 2023
Found object, sound
Courtesy of the artist
21. Dimitris Tsoublekas
Shipwreck, 2023
Found objects
Courtesy of the artist
Commissioned by 2023 Eleusis
22. Igor Grubić
How steel was tempered, 2018
2D animation, 12’40”
Scriptwriter and director: Igor Grubić
Character design and layout: Marko Meštrović
Animation: David Lovrić, Siniša Mataić, Marko Meštrović
Cinematographers: Josip Ivančić, Igor Grubić
Editors: Iva Kraljević, Marko Ferković, Igor Grubić
Music: Alen Sinkauz, Nenad Sinkauz, Bojan Gagić
Sound design: Boris Wagner
Sound mix: Ivan Zelić
Post-production: Filip Filković, Natko Stipaničev, Bold Studio
Producer: Igor Grubic
Courtesy of the artist
23. Igor Grubić
Untitled (Demetra and workers), 2023
Diptych archival inkjet print
Courtesy of the artist
Commissioned by Eleusis 2023
24, 26. Igor Grubić
Small Acts of Power, 2023
Series of 14 colored photographs
Archival inkjet print
Courtesy of the artist
Commissioned by Eleusis 2023
25. Dimitris Tsoubklekas
Raft, 2018
Oil on cardboard mounted on plywood
30 x 40 cm
Courtesy of the artist
27. Igor Grubić
Untitled (Monument to workers), 2023
Archival inkjet print
Courtesy of the artist
Commissioned by Eleusis 2023
ΑΠΟΘΗΚΗ 3
28. Μαριάννα Χριστοφίδου
Speculum D., 2022/23
Ηχητική εγκατάσταση, 30 min, site-specific εγκατάσταση
Σύλληψη, έρευνα, στίχοι, δραματουργία: Μαριάννα Χριστοφίδου
Σύνθεση: Chris Dahlgren
Φωνητική ενορχήστρωση: Almut Kühne
Φωνητικά: Chris Dahlgren, Ganna Gryniva, Almut Kühne
Κιθάρα, βιόλα ντα γκάμπα, κοντραμπάσο: Chris Dahlgren
Ανάπτυξη στίχων σε συνεργασία με τον Bernd Bräunlich
Ευγενική παραχώρηση της καλλιτέχνιδας
Συμπαραγωγή της 2023 Ελευσίς
29. Μαριάννα Χριστοφίδου
some shells less, 2023
Δίπτυχη υφασμάτινη εγκατάσταση
Σύλληψη, έρευνα, υλοποίηση: Μαριάννα Χριστοφίδου
Συντονισμός πρότζεκτ: Bernd Bräunlich
Ράφτης: Alim MD Abdul
Συνεργασία: Αναστασία Αγάθου,Ιάκωβος Βολκώφ, Δημήτρης Ναϊπλής, Birgit Schlüters, Frank Schulze
Ευγενική παραχώρηση της καλλιτέχνιδας
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
30. Μαριάννα Χριστοφίδου
Yianna, 2018-2023
Tρικάναλη δοκιμιακή ταινία δεκαέξι χιλιοστών, 57 λεπτά
Σκηνοθεσία, σενάριο, διεύθυνση φωτογραφίας, μοντάζ, κείμενο: Μαριάννα Χριστοφίδου
Συμπληρωματικό κείμενο: Bernd Bräunlich
Αφήγηση: Αναστασία Αγάθου
Μουσική: Chris Dahlgren
Ακουστική σχεδίαση: Μυρτώ Χατζιαντρέου
Ευγενική παραχώρηση της καλλιτέχνιδας
Συμπαραγωγή της 2023 Ελευσίς
31. Μαριάννα Χριστοφίδου
Brackish Waters (Vlycha), 2023
Ταινία δεκαέξι χιλιοστών, 10’
Σύλληψη, κείμενο, κινηματογράφηση, μοντάζ: Μαριάννα Χριστοφίδου
Σύνθεση, φωνητικά: Almut Kühne
Μίξη ήχου: Martin Ruch
Επιστημονική στήριξη: Αθηνά Χατζοπούλου,Τάνια Ζερβουδάκη
Ευγενική παραχώρηση της καλλιτέχνιδας
Συμπαραγωγή της 2023 Ελευσίς
Η Μαριάννα Χριστοφίδου ευχαριστεί θερμά τους ακόλουθους οργανισμούς για τη στήριξη τους κατά τη διάρκεια της έρευνας, υλοποίησης και συμπαραγωγής των έργων που παρουσιάζονται στην έκθεση Elefsina Mon Amour: Akademie der Künste Berlin, Berlin Artistic Research Grant Programme, Berlin Senate Department for Culture and Europe, ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε., ENSA Bourges, Künstlerhaus Büchsenhausen, Innsbruck, Onassis AiR, Outset Greece, Schwarz Foundation, Tabakalera International Centre for Contemporary Culture, San Sebastian.
32. Sphinxes (Ιωάννα Τσάκαλου, Μάνος Φλέσσας)
Ιερό Εργοστάσιο, 2021
Μονοκάναλο ΗD βίντεο, έγχρωμο, ήχος, 5’12’’
Ευγενική παραχώρηση των καλλιτεχνών
33. Șerban Savu
Server Room, 2019
Λάδι σε καμβά
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
και της Dawid Radziszewski Gallery, Βαρσοβία
34. Sphinxes (Ιωάννα Τσάκαλου, Μάνος Φλέσσας)
Hadal Zone, Η Άνοδος του Ορφέα (Όπερα για τυχαίο κοινό), 2023
Πολυμεσική εγκατάσταση με 12 View Masters
Ευγενική παραχώρηση των καλλιτεχνών.
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
35. Αναστασία Δούκα
γενέθλιος τόπος | σφυρί (Μνημείο στον Ελευσίνιο εργάτη, Καζάκος Κώστας, 2012), 2023
Aπό το έργο εν εξελίξει Animalier with no taste for the Sublime, 2015-2023
Χάρτινο εκμαγείο, μεταβλητές διαστάσεις
Ευγενική παραχώρηση της καλλιτέχνιδας
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
36. Αναστασία Δούκα
γενέθλιος τόπος | σακίδιο (Μνημείο για τους υπέρ πατρίδος πεσόντας Ελευσίνιους, Παναγιωτάκης Ανδρεας, 1929), 2023
Aπό το έργο εν εξελίξει Animalier with no taste for the Sublime, 2015-2023
Χάρτινο εκμαγείο, μεταβλητές διαστάσεις
Ευγενική παραχώρηση της καλλιτέχνιδας,
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
37. Κατερίνα Αποστολίδου
Δεν θα γίνω ποτέ σαν εσένα, αλλάζω συνεχώς, 2023
Μονοκάναλο HD βίντεο, ασπρόμαυρο, ήχος, 18’
Ευγενική παραχώρηση της καλλιτέχνιδας
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
38. Δημήτρης Τσουμπλέκας
You, Self portrait, 2023
Αρχειακή εκτύπωση inkjet
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
39. Șerban Savu
Refuge, 2019
Λάδι σε καμβά
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
και της Dawid Radziszewski gallery, Βαρσοβία
WAREHOUSE 3
28. Marianna Christofides
Speculum D., 2022/23
Songplay, 30’, site-specific installation
Concept, research, lyrics, dramaturgy: Marianna Christofides
Composition: Chris Dahlgren
Vocal arrangement: Almut Kühne
Vocals: Chris Dahlgren, Ganna Gryniva, Almut Kühne
Guitar, viola da gamba, double bass: Chris Dahlgren
Verse development in collaboration with Bernd Bräunlich
Courtesy of the artist
Co-produced by 2023 Eleusis
29. some shells less, 2023
Diptych installation, textile
Concept, research, realization: Marianna Christofides
Project coordinator: Bernd Bräunlich
Tailor: Alim MD Abdul
Assistance: Anastasia Agathou, Dimitris Naiplis, Birgit Schlüters, Frank Schulze, Iakovos Volkov
Courtesy of the artist
Commissioned by Eleusis 2023
30. Marianna Christofides
Yianna, 2018-2023
3-channel 16mm essay film, 57 min
Direction, script, cinematography, editing, text: Marianna Christofides
Additional text: Bernd Bräunlich
Voice: Anastasia Agathou
Music composition: Chris Dahlgren
Sound Design: Myrto Chatziandreou
Courtesy of the artist
Co-produced by 2023 Eleusis
31. Marianna Christofides
Brackish Waters (Vlycha), 2023
16mm film, 10’
Concept, text, cinematography, editing: Marianna Christofides
Composition, vocals: Almut Kühne
Audio mixing: Martin Ruch
Scientific advice: Athina Chatzopoulou,Tania Zervoudaki
Courtesy of the artist
Co-produced by 2023 Eleusis
32. Sphinxes (Ioanna Tsakalou, Manos Flessas)
Holy Factory, 2021
Single-channel HD video, color, sound, 5’12’’
Courtesy of the artists
33. Șerban Savu
Server Room, 2019
Oil on canvas
Courtesy of the artist
and Dawid Radziszewski Gallery, Warsaw
34. Sphinxes (Ioanna Tsakalou, Manos Flessas)
Hadal Zone, The Rise of Orpheus (Opera for coincidental audience), 2023
Multimedia installation with 12 view masters
Courtesy of the artists
Commissioned by 2023 Eleusis
35. Anastasia Douka
place of birth | hammer (Monument to the Eleusinian worker, Kazakos Kostas, 2012), 2023
From the ongoing series Animalier with no taste for the Sublime, 2015-2023
Paper cast
Courtesy the artist
Commissioned by Eleusis 2023
36. Anastasia Douka
place of birth | backpack (Monument to the Eleusinian Fallen, Panagiotakis Andreas, 1929), 2023
From the ongoing series Animalier with no taste for the Sublime, 2015-2023
Paper cast
Courtesy the artist
Commissioned by Eleusis 2023
37.Katerina Apostolidou
I will never be like you, I’m always changing, 2023
Single-channel HD video, Sound, 18’
Courtesy of the artist
Commissioned by 2023 Eleusis
38. Dimitris Tsoumplekas
You, Self-Portrait, 2023
Archival inkjet print
Courtesy of the artist
Commissioned by 2023 Eleusis
39. Șerban Savu
Refuge, 2019
141 x 198 cm
Courtesy of the artist
and Dawid Radziszewski Gallery, Warsaw
40. Igor Grubic
Άτιτλο, (Τοιχογραφίες από τους εργάτες της ΠΥΡΚΑΛ), 2023
Εκτέλεση: Darinka Pop-Mitić
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
41. Igor Grubic
Old Factory, New Capital, 2019
Μπάνερ (πρόσψη Αποθήκης 2)
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
42. Ναταλία Μαντά
PANOPTICON, 2023
Υπαίθρια εγκατάσταση
1030 κεραμικές πλάκες με εγχάρακτο σχέδιο και επιυάλωση
Ευγενική παραχώρηση της καλλιτέχνιδας
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
43. Adrian Paci
In Displaced Remembrance, 2023
Υπαίθρια εγκατάσταση, τσιμέντο, κλεψύδρα
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
44. Sphinxes (Ιωάννα Τσάκαλου, Μάνος Φλέσσας)
Hadal Zone, Η Άνοδος του Ορφέα, (Όπερα για τυχαίο κοινό)
Πέμπτη Πράξη “Συνάντηση”, 2023
Εγκατάσταση με 9 κυάλια, ήχος
Ευγενική παραχώρηση των καλλιτεχνών
Ανάθεση της 2023 Ελευσίς
OUTDOOR ARTWORKS
40. Igor Grubic
Untitled (Murals by Pyrkal workers), 2023
Executed by Darinka Pop-Mitić
Commissioned by Eleusis 2023
41. Igor Grubic
Old Factory, New Capital, 2019
Banner
Courtesy of the artist
42. Natalia Manta
PANOPTICON, 2023
1030 glazed ceramic plates with engraved design, cement and grout
Courtesy of the artist
Commissioned by Eleusis 2023
43. Adrian Paci
In Displaced Remembrance, 2023
Installation, cement, hourglass
Courtesy of the artist
Commissioned by Eleusis 2023
44. Sphinxes (Ioanna Tsakalou, Manos Flessas)
Hadal Zone, The Rise of Orpheus, (Opera for coincidental audience)
Act Five, Meeting, 2023
Installation, 9 binoculars, sound
Courtesy of the artists
Commissioned by 2023 Eleusis
X – BOWLING ART CENTER
Ατομική παρουσίαση | Solo presentation
AGLAIA KONRAD
OBSTAKLES, 2023
Εγκατάσταση | Ιnstallation
*****************
ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥΣ
ΣΕ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΛΦΑΒΗΤΟ
TEXTS ON THE ARTISTS AND THEIR WORKS
ΙΝ ΑLPHBETICAL ORDER ACCORDING TO THE GREEK ALPHABET
Κατερίνα Αποστολίδου | Katerina Apostolidou
Η Κατερίνα Αποστολίδου, μέσα από το μορφολογικά πολυδιάστατο έργο της, διερευνά τα όρια και τις συνέπειες της τεχνολογικής νεωτερικότητας σε σχέση με την ανθρώπινη ψυχολογία, καθώς και την έννοια του εγκλεισμού και τον κοινωνικό στιγματισμό. Το βίντεο Δεν θα γίνω ποτέ σαν εσένα, αλλάζω συνεχώς (2023) εκτυλίσσεται στο υπαίθριο θέατρο που βρίσκεται εντός του Δρομοκαΐτειου Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής στην Ιερά Οδό, έναν δρόμο που ενώνει από την αρχαιότητα την Αθήνα με την Ελευσίνα και το Θριάσιο Πεδίο. H περιοχή είναι σήμερα σε μεγάλο βαθμό βιομηχανική και φιλοξενεί μερικές από τις σημαντικότερες βιομηχανικές εγκαταστάσεις της Ελλάδας, όπως τα μεγαλύτερα διυλιστήρια πετρελαίου και χαλυβουργεία, ενώ ταυτόχρονα μετατρέπεται με ταχείς ρυθμούς σε κόμβο logistics.
Το 1961, ο ψυχίατρος Γιώργος Λυκέτσος ανέβασε στον χώρο του μικρού θεάτρου την αρχαία τραγωδία του Αισχύλου, Προμηθέας Δεσμώτης, με τρόφιμους του νοσοκομείου. Αυτή η πρωτοποριακή σύνδεση του αρχαίου προμηθεϊκού μύθου με την ψυχοθεραπευτική διαδικασία αποτέλεσε την αφετηρία για το έργο της Κατερίνας Αποστολίδου. Εδώ, η Αποστολίδου επιχειρεί να συνδέσει την ταυτότητα της πόλης της Ελευσίνας από την αρχαιότητα έως σήμερα, με τη συμβολική διάσταση του Προμηθέα. Από τη μία ο τραγικός ήρωας του Αισχύλου, που είναι το συγκρουσιακό σύμβολο της προόδου και της ανυπακοής, και από την άλλη η Ελευσίνα, με το εμβληματικό αρχαιολογικό υπόβαθρο, την εκβιομηχάνιση και το εργατικό παρελθόν και παρόν της. Η Αποστολίδου αναπτύσσει έναν ποιητικό συσχετισμό μέσα από εικόνες του υπαίθριου θεάτρου του Δρομοκαΐτειου και ηχογραφημένες αναγνώσεις από έναν συνδυασμό λογοτεχνικών, φιλοσοφικών, κινηματογραφικών αναφορών και καταγεγραμμένων αναμνήσεων Ελευσίνιων εργατών. Μέσα από ελλειπτικές λήψεις του ανοιχτού χώρου και δύο γυναικείων μορφών –παράλληλη σύνδεση με τη Δήμητρα και την Περσεφόνη, αλλά και την Ελίζαμπετ και την Άλμα από την ταινία Persona– δημιουργείται ένα ευρύ πεδίο ερμηνείας, ταυτίσεων και προβολών μέσα στον χρόνο, στο οποίο αναδύονται τα διαφορετικά πρόσωπα της Ελευσίνας, του παρόντος, του παρελθόντος και του εν δυνάμει μέλλοντος.
* Ο τίτλος προέρχεται από μια φράση που ακούγεται στην ταινία Persona (1966) του Ingmar Bergman.
In her newly commissioned video especially for the exhibition, Katerina Apostolidou explores the limits and consequences of technological modernity in relation to human psychology, as well as the concepts of confinement and social stigmatisation. The work I’ll never be like you, I change all the time (2023) takes place in the open-air theatre located inside the Dromokaiteio Psychiatric Hospital of Attica on Iera Odos (“The Sacred Way”), the main artery that connected Athens with Elefsina and the Thriasio Plain since antiquity. The Thriasio Plain is a sizable area in western Attica within the Athenian metropolitan area, whose history goes back to antiquity and Greek mythology, according to which when the goddess Athena won the contest for control of Attica over Poseidon, the latter flooded the plain in wrath, until called to order by Zeus. Today it is largely an industrial area, hosting some of Greece’s major industrial facilities, such as its largest oil refineries and steel mills, as well as being rapidly transformed into a logistics hub.
In 1961, psychiatrist George Lyketsos staged Aeschylus’ ancient tragedy Prometheus Βound in the small theatre of Dromokaiteio, performed by hospital inmates. This innovative connection between the ancient Promethean myth and the psychotherapeutic process was the starting point for Katerina Apostolidou’s work. Here, Apostolidou links the identity of the city of Elefsina from antiquity to the present day with the symbolic figure of Prometheus. The video posits, on the one hand, the tragic hero of Aeschylus – a conflicting symbol of progress and disobedience – and on the other hand, Elefsina, with its emblematic archaeological history and its industrial past and present. Apostolidou weaves a poetic correlation between the outdoor theatre and recorded readings from a combination of literary, philosophical, and cinematic references, as well as industrial memories of Elefsinian workers. Through an elliptical visual narrative, between the space and two female figures – a parallel connection to Demeter and Persephone, as well as Elisabeth and Alma from the film Persona – she opens up a multiple field of interpretation, identification, and projection through time – social as well as personal – in which the different faces of Elefsina, past, present, and the potential future, emerge.
* The title comes from a quote from Ingmar Bergman’s film Persona (1966).
Βαγγέλης Βλάχος | Vangelis Vlahos
Με επίκεντρο τρία πλοία που συνδέουν το λιμάνι της Ελευσίνας με μια ευρύτερη πολιτική οικονομία, όχι μόνο της θάλασσας του Αιγαίου αλλά και της ευρύτερης Ανατολικής Μεσογείου, και τα οποία, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, έγιναν αντικείμενα πολιτικής αντιπαράθεσης από τη δεκαετία του 1970 μέχρι σήμερα, τα έργα This event has now ended [LANA], 2023, και Grey Zones (2009) διερευνούν θέματα οικονομικού και πολιτικού επεκτατισμού. Εστιάζουν, μέσα από πρακτικές έρευνας, σε διαφορετικά επεισόδια που συνέβησαν στα ελληνικά χωρικά ύδατα και, μέσα από την κοινή παρουσίασή τους, φέρνουν στην επιφάνεια αθέατες πτυχές του γεωπολιτικού ρόλου της Ελλάδας και του θαλάσσιου χώρου της, που αποτελεί σταυροδρόμι στην περιοχή. Παράλληλα, υπαινίσσονται τις πολιτικές διαφορετικών κυβερνήσεων και εποχών, τις διπλωματικές σχέσεις με τη Ρωσία, τη Μέση Ανατολή, αλλά και το ΝΑΤΟ, καθώς και τις απόπειρες του ελληνικού κράτους να αναπτύξει μια σύγχρονη οικονομία γύρω από το Αιγαίο.
Vangelis Vlahos is a research-based artist who is presenting two works in the exhibition, one photo-based and one text-based. These works are centred on the activity of three ships, connecting the port of Elefsina with a wider political economy, not only of the Aegean Sea but of the whole Eastern Mediterranean basin, and which – for different reasons – have been the subject of political debate from the 1970s until today. This event has now ended [LANA], 2023, and Grey Zones (2009) explore issues related to notions of economic and political expansionism. They focus on different episodes and through their juxtaposition they bring to the fore unseen aspects of Greece’s geopolitical role as a crossroads in the region, the policies of different governments at different points in time, diplomatic relations with Russia, the Middle East, and NATO, as well as the attempts of the Greek state to develop a modern economy around the Aegean.
Μαρίνα Γιώτη | Marina Gioti
Καλύπτοντας συνολικά έκταση άνω του 70% της επιφάνειας της Γης, η αφιλόξενη θάλασσα σηματοδοτεί ένα κατώφλι, ένα αχανές και αινιγματικό βασίλειο. Στο πλαίσιο αρχαίων κοσμολογιών, η θάλασσα έχει καθαγιαστεί από πολλούς πολιτισμούς και έχει συμβολιστεί συχνά ως δοχείο εξαγνισμού της ανθρώπινης δραστηριότητας, έχοντας τη δύναμη να ξεπλένει ό,τι είναι επικίνδυνο, βρόμικο και ηθικά μολυσματικό. Κατ’ αντίστοιχο τρόπο, τα βάθη της, η υποθαλάσσια περιοχή, θεωρούνταν μια περιοχή απρόσιτη, ακατοίκητη και εν πολλοίς αχαρτογράφητη. Σήμερα, σε καιρούς μαζικής επιτήρησης και τεράστιων εξορύξεων, αυτή η περιοχή εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει μια ετερότητα (Arnshav), έναν μη τόπο (Augé), έναν κόσμο σιωπής (Cousteau). Ισχυριζόμαστε ότι γνωρίζουμε περισσότερα για την επιφάνεια της Σελήνης απ’ όσα κρύβει ο βυθός των ωκεανών. Ο τελευταίος συνιστά μια κρυψώνα και, συγχρόνως, ένα βολικό χαλάκι κάτω από το οποίο η ανθρωπότητα βάζει ό,τι θεωρεί ανεπιθύμητο.
Το Αντηχώντας τον Κόσμο της Σιωπής | ΚΑΤō ΚΟΣΜΟΣ (2023) είναι ένα αρχαιολογικό-περιβαλλοντικό έργο καλλιτεχνικής έρευνας, που εστιάζει στη λανθάνουσα κατάσταση ενός σκάφους στο τέλος του κύκλου ζωής του, όταν το πλοίο μετατρέπεται σε μια φασματική οντότητα που αμφιταλαντεύεται μεταξύ θαλάσσιου απόβλητου και πολιτιστικού μνημείου. Όταν βυθίζονται τα πλοία, διαγράφονται από τα νηολόγια και, συγχρόνως, και από το παρόν. Ωστόσο, η στοιχειωμένη υλικά τους υπόσταση παραμένει μαζί μας για πολύ περισσότερο καιρό. Το έργο βλέπει τον θαλάσσιο βυθό ως ένα πολιτιστικό τοπίο, ένα δυναμικό αρχείο που συμπληρώνει τα χερσαία τοπία αντικατοπτρίζοντας τις κοινωνικές πρακτικές μας. Καθώς τα ναυάγια αντιπροσωπεύουν ανθρώπινες χρονοκάψουλες μεγάλης κλίμακας, αλλά επίσης και συντρίμμια, μπορούμε να μάθουμε πολλά πράγματα για τις τρέχουσες αποτυχίες μας, εξερευνώντας τις υλικές, περιβαλλοντικές και μεταφορικές διαστάσεις τους.
Με επίκεντρο το άτυπο νεκροταφείο πλοίων στον κόλπο της Ελευσίνας, όπου τα λείψανα ενός «βαθύτερου» παρελθόντος συνυπάρχουν με σημερινά κατάλοιπα σε μια καταστροφική συμβίωση, το ΚΑΤō ΚΟΣΜΟΣ αποτελεί την πρώτη εκδοχή και αφετηρία του ευρύτερου έργου, το οποίο θα επεκταθεί σταδιακά σε ένα πολύμορφο σύνολο καλλιτεχνικών και θεωρητικών πεπραγμένων, σε ένα μεγάλο φάσμα μέσων. Το έργο είναι αποτέλεσμα μιας υποβρύχιας ερευνητικής περιπλάνησης στον κόλπο της Ελευσίνας, που αποσκοπεί στη χαρτογράφηση των ναυαγίων και άλλων μυστηριωδών αντικειμένων που φιλοξενεί, με την υιοθέτηση απεικονιστικών μεθόδων που χρησιμοποιούνται στη θαλάσσια αρχαιολογία και στην ωκεανογραφία. Αποτελείται από ευρήματα που συλλέχθηκαν από μια διεπιστημονική ομάδα, η οποία μελέτησε, οργάνωσε και υλοποίησε μια θαλάσσια έρευνα, χρησιμοποιώντας μέσα ακουστικής τηλεπισκόπησης (σόναρ πλευρικής σάρωσης, ηχοβολιστή πολλαπλών ακτινών, υδρόφωνα), παρουσιάζοντας έτσι εικόνες δημιουργημένες αποκλειστικά και μόνο μέσω ήχου. Σε αντίθεση με τα οπτικά και τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, τα ακουστικά κύματα μπορούν να διανύουν μεγάλες αποστάσεις υποβρυχίως, γεγονός που τα καθιστά βασικό εργαλείο για την ανίχνευση και μεταφορική ακρόαση των ωκεανών.
Η Ελευσίνα γνωρίζει πώς να πλάθει μυστήρια και να παραμένει σιωπηλή σχετικά με αυτά, διατηρώντας την αινιγματική τους διάσταση στον χρόνο. Τα νέα μυστήρια που διέσωσε το έργο αυτό από τη θάλασσα υπόκεινται επίσης σε έναν διαφορετικό, σύγχρονο κώδικα σιωπής σχετικά με ορισμένες υλικές πραγματικότητες που είναι δύσκολο να αγνοηθούν. Ωστόσο, παρά την επιμονή τους, κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να δει ή να ακούσει αυτές τις πραγματικότητες, ενώ συγχρόνως κανείς δεν επιτρέπεται να τις αποκαλέσει με το όνομά τους. Υπό αυτό το πρίσμα, το μεγάλο εγχείρημα του έργου είναι να «ακούσει» τα φαντάσματα αυτού του υδάτινου κάτω κόσμου και να κατευθύνει τους ψιθύρους τους στην επιφάνεια, προκειμένου να τους εκθέσει σε κοινή θέα, μερικές δεκάδες μέτρα μακριά από τον τόπο ανάπαυσής τους, με την ελπίδα να τους ακούσει κάποιος.
Τα έργα που εκτίθενται αποτελούν ευρήματα θαλάσσιας έρευνας αποτύπωσης βυθού που πραγματοποιήθηκε τον Μάιο του 2023 με το ερευνητικό σκάφος Αντάρης ΙΙ, σε συνεργασία με το Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών (ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε.). Η θαλάσσια έρευνα ανακάλυψε συνολικά δώδεκα ναυάγια στον βυθό και παρουσιάζει τα επτά πιο δύσκολo να απομακρυνθούν μιας και βρίσκονται σε βάθος στο κέντρο του κόλπου της Ελευσίνας. H O/A εγκατάσταση δημιουργήθηκε με χρήση ακουστικής τηλεπισκόπησης αποτύπωσης βυθού. Συμπεριλαμβάνει 6 εκτυπώσεις σε πλέξιγκλας σόναρ πλευρικής σάρωσης σε φωτεινά κουτιά, ψηφιακό βίντεο ηχοβολιστή πολλαπλών ακτίνων (35’), παραμετροποιημένο ξύλινο βυθομετρικό χάρτη.
Το Αντηχώντας τον Κόσμο της Σιωπής | ΚΑΤō ΚΟΣΜΟΣ έχει βραβευτεί με το Prix COAL-Océans 2022 για την τέχνη και την οικολογία. Η έρευνα του έργου έγινε με την υποστήριξη του Onassis AiR.
Ερευνητική ομάδα αποτύπωσης βυθού: Δημήτρης Σακελλαρίου, Γιάννης Μόρφης (σόναρ πλευρικής σάρωσης/ ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε.) | Κωνσταντίνος Μπακαλός (ηχοβολιστής πολλαπλών ακτινών) | Νίκος Κοκωνάκης (καπετάνιος) | Ηχοληψία υδροφώνων & Σχεδιασμός ήχου: Μανώλης Μανουσάκης | Έρευνα: Γιάννης-Ορέστης Παπαδημητρίου, Μαρίνα Γιώτη | Επιστημονικός Σύμβουλος: Άρης Αναγνωστόπουλος | Σχεδιασμός χάρτη: Γιώργος Καζάκος
Ευχαριστίες: Δέσποινα Κουτσούμπα, Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών (ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε.), Νεφέλη Μυρωδιά (Onassis AiR), Lauranne Germond (Coalition for a Cultural Ecology/ COAL), Fondation François Sommer/ Musée de la Chasse et de la Nature, Γκέλυ Μαδεμλή, Ορέστης Ανδρεαδάκης, Dominique Fiat, Ash Bulayev, Δημήτρης Γκότσης, Μίνα Ντρέκη, Δημήτρης Καλπάκης, Γεώργιος Παπαδόπουλος, Γιάννης Κανάκης, Στέλιος Αποστολόπουλος, Νίκος Νταγιαντάς
Covering more than seven-tenths of the Earth, the uninviting sea signifies a threshold, a vast and enigmatic realm. Within ancient cosmologies, the sea has been sacralised by many cultures and often represented as a purifying vessel of human activity, with the power to cleanse what is dangerous, dirty, and morally contaminating. Likewise, its depths, the undersea has been thought of as a no man’s land, an inaccessible and uninhabitable terra incognita. Today, in times of mass surveillance and mega extraction, the undersea still represents an otherness (Arnshav), a non-place (Augé), a silent world (Cousteau). We still claim that we know more about the surface of the moon than what the oceanic seabed conceals. Indeed, the bottom of the sea is both a hiding place and a convenient rug under which humanity has been sweeping anything non-wanted.
Sounding the Silent World | ΚΑΤō ΚΟΣΜΟΣ (2023) is an archaeological/environmental artistic research project focusing on the latent state at the end of a vessel’s life cycle, when a ship becomes a phantom entity wavering between marine debris and monumental status. Once ships are sunk, they are removed from ship registries and are therefore deleted from the present. However, their ghostly material remains tend to stay with us for much longer. The project views the seafloor as a cultural landscape, a dynamic archive, which complements terrestrial landscapes in mirroring our societal practices. With shipwrecks representing large-scale human time-capsules, as well as debris, there is a lot to be learnt about our present failures, through the exploration of their material, environmental, and metaphorical dimensions.
Centred around the atypical ship graveyard in the Elefsina Bay, where ruins of a “deeper” past intersperse with ruins of the present in a catastrophic cohabitation, ΚΑΤō ΚΟΣΜΟΣ is the first iteration and kick-off of the broader project, which will gradually expand into a diverse assemblage of artistic and theoretical outcomes across media. The project is the result of an underwater exploratory drift in the Elefsina Bay, that bears the objective of mapping the shipwrecks and other mysterious objects it hosts through the employment of imaging methods used in maritime archaeology and oceanography. It consists of finds collected by an interdisciplinary team that investigated, organised, and executed a maritime survey by utilising acoustic remote sensing (side-scan sonar, multibeam echosounder, hydrophones), presenting thereby imagery created exclusively via sound. Unlike optical and electromagnetic waves, acoustic waves can travel long distances underwater, making them the primary tool for sensing and metaphorically listening to the ocean.
Elefsina knows how to craft mysteries and remain silent around them, all the while sustaining their enigmatic dimension through time. The new mysteries that this project salvaged from the sea are also subject to a different, contemporary code of silence concerning some hard-to-ignore material realities. However, despite their persistence, no one seems to want to see or hear these realities, while at the same time, no one is allowed to call them by their name. Under this light, the project’s major undertaking is to “listen” to the spectres of this watery underworld and channel their whispers to the surface, in order to expose them in plain sight, a few dozen meters from their resting place, with the hope that someone eventually will listen.
The exhibited works resulted from a seabed mapping survey conducted in May 2023 with the research vessel Antaris II, in collaboration with the Hellenic Centre for Marine Research (HCMR). The survey discovered a total of twelve wrecks lying on the seafloor and exhibits the seven most difficult to remove as they are located at a depth in the centre of the bay of Elefsina. Τhe audiovisual installation was made utilising acoustic remote sensing for seabed mapping and includes 6 side-scan sonar plexiglass prints in lightboxes, multi-beam echosounder digital video (35’), and custom-made wooden bathymetric map.
Sounding the Silent World is the winner of the 2022 Prix COAL-Océans Prize for Art and Ecology. Its research was supported by Onassis AiR.
Maritime survey team: Dimitris Sakellariou, Ioannis Morfis (side-scan sonar/ HCMR), Kostas Bakalos (multibeam echosounder), Nikos Kokonakis (vessel captain) | Hydrophone field recordings & Sound design: Manolis Manousakis | Research: Yannis-Orestis Papadimitriou, Marina Gioti | Scientific advisor: Aris Anagnostopoulos | Map Design: Yorgos Kazakos
Thanks: Despina Koutsoumba, Hellenic Centre for Marine Research (HCMR), Nefeli Myrodia (Onassis AiR), Lauranne Germond (COAL), Fondation François Sommer/ Musée de la Chasse et de la Nature, Geli Mademli, Orestis Andreadakis, Dominique Fiat, Ash Bulayev, Dimitris Gkotsis, Mina Dreki, Dimitris Kalpakis, Georgios Papadopoulos, Giannis Kanakis, Stelios Apostolopoulos, Niko Dayandas
Αναστασία Δούκα | Anastasia Douka
Πηγή έμπνευσης και αναφοράς για τη γλυπτική εγκατάσταση της Αναστασίας Δούκα Γενέθλιος τόπος (2023), είναι δύο αγάλματα που βρίσκονται στην πόλη της Ελευσίνας: Ο Εργάτης, 2012, του Ελευσίνιου γλύπτη Κώστα Καζάκου, στον κυκλικό κόμβο της διασταύρωσης των οδών Αδελφών Μουρίκη και Ιεράς Οδού, και το Μνημείο για τους υπέρ πατρίδος πεσόντας Ελευσίνιους, 1929, του Ανδρέα Παναγιωτάκη στην Πλατεία Ηρώων. Η Δούκα δημιουργεί χάρτινα καλούπια αυτών των δημόσιων μνημείων, παρουσιάζοντάς τα σε κατασκευές που παραπέμπουν σε ad hoc αρχιτεκτονικά στοιχεία της πόλης. Η εγκατάσταση εγείρει ζητήματα πολιτιστικής και ιστορικής ταυτότητας στον σχεδιασμό και την υλικότητα, στη διαμόρφωση και διαχείριση του δημόσιου και ιδιωτικού χρόνου και χώρου και στα θέματα που αφορούν την ανέγερση τέτοιων δημόσιων μνημείων.
Anastasia Doukas’ sculptural installation Place of Birth (2023) is an alternative interpretation of two public monuments in the city of Elefsina: The Worker, 2012, by the Elefsinian sculptor Kostas Kazakos and the Monument to the Fallen Elefsinians,1929, by Andreas Panagiotakis, a sculpture commemorating those lost at wars at the beginning of the twentieth century. Douka crafts papier-mâché moulds of these public sculptures, presenting them on informal pedestals that make reference to ad hoc and makeshift architecture in Elefsina, while simultaneously raising questions regarding cultural and historical identity in design and materiality, the management of public and private space, and the problems inherent to commissioning a public sculpture.
Mahdi Fleifel
Ερημωμένα τοπία, εγκαταλελειμμένα ναυάγια στη θάλασσα, αρχαία λείψανα και η ελληνική σημαία να κυματίζει στον άνεμο. Αυτές είναι οι εικόνες που έμειναν στον Mahdi Fleifel μετά την πρώτη επίσκεψη που έκανε ποτέ του στην Ελευσίνα. Αφήνοντας παράμερα τη δουλειά για την οποία έγινε γνωστός, δηλαδή τα αιχμηρά, καίρια και επώδυνα ντοκιμαντέρ για πρόσφυγες, επέλεξε να κάνει για την έκθεση μια πειραματική ταινία επιστημονικής φαντασίας που διαδραματίζεται σε ένα απροσδιόριστο μέλλον και έχει τίτλο Elefsina Notre Amour (2023). Αυτοί οι επιβλητικοί όγκοι των εγκαταλελειμμένων πλοίων που στοιχειώνουν τη σκέψη και μαγνητίζουν το βλέμμα των περαστικών γίνονται οι πρωταγωνιστές στη νέα ταινία του Mahdi Fleifel. Μέσα σε αυτό το απέραντο τοπίο εγκατάλειψης και νεκρικής ερήμωσης, ο καλλιτέχνης στρέφει τον φακό του στα πολυάριθμα κουφάρια των πλοίων που κείτονται διάσπαρτα στην περιοχή, ως μυστηριακά ερείπια του ναυτικού, βιομηχανικού παρελθόντος της πόλης. Γιατί και πώς κατέληξαν εκεί; Ποια είναι η ιστορία τους; Ένα οπτικό ποίημα σχετικά με όλα αυτά τα μυστηριώδη αντικείμενα, αλλά συγχρόνως και ένα μελλοντικό, εικοτολογικό σενάριο για όταν οι άνθρωποι θα έχουν εγκαταλείψει τη Γη, η ταινία είναι υπό μία έννοια φουτουριστική, αν και οι κοκκώδεις εικόνες σε φιλμ 16 χιλιοστών μοιάζουν να τη γειώνουν σε μια υλική πραγματικότητα που φέρει το μεγάλο βάρος του παρελθόντος. Οι άνθρωποι απουσιάζουν και υπάρχουν μονάχα ίχνη της φύσης που μοιάζει να έχει επιβιώσει από ένα ανεξήγητο συμβάν. Αυτό είναι άραγε το μέλλον μας; Η ταινία, με έναν υπαινιγμό αρχαιοελληνικής τραγωδίας και, συγχρόνως, με νύξεις για πιθανή αναγέννηση, αποτελεί έναν ποιητικό φόρο τιμής στο παρελθόν και στο πιθανό μέλλον της Ελευσίνας, ενώ ό τίτλος αποτελεί μια αναφορά στον ίδιο τον τίτλο της έκθεσης, διαπιστώνοντας τον συλλογικό τρόπο που εκδηλώνεται και διαχέεται η αγάπη για έναν τόπο.
Deserted landscapes, abandoned shipwrecks at sea, ancient ruins, and the Greek flag flapping in the wind. These are the images that stuck with Mahdi Fleifel after his first-ever visit to Elefsina. Leaving behind the work he is known for – a poignant, incisive, and painful body of documentary work on refugees – he opted to make an experimental sci-fi film for the exhibition, set in an unspecified future and titled Elefsina Notre Amour (2023). Despite his own story as a Palestinian refugee and his very knowledge of Elefsina’s refugee history, he was more intrigued by the abandoned shipwrecks along the Elefsina coastline. These imposing volumes of abandoned ships that haunt the mind and captivate the eyes of passers-by become the protagonists in Mahdi Fleifel’s new film. In this vast landscape of abandonment and deadly desolation, the artist turns his lens on the numerous ship carcasses scattered around the area, as mysterious ruins of the city’s maritime, industrial past. Why and how did they end up there? What is their history? At once a visual poem about all these mysterious objects at sea on a future speculative scenario where humans have departed the Earth, the film is – in a sense – futuristic, although the granular images in 16mm film seem to ground it in a material reality that leans heavily towards the past. Humans are absent; there are only traces of nature that seems to have survived an unexplained accident. Is this our future? Registering as an intimation of a Greek tragedy but also providing hints of possible regeneration, the film is a poetic tribute to Elefsina’s past and possible future, while its title is a reference to the title of the exhibition itself, establishing the collective way in which love for a place is expressed and diffused.
Igor Grubic
Ο Igor Grubic εντάσσει στην πολύμορφη καλλιτεχνική πρακτική του τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο και τις εγκαταστάσεις. Εστιάζει με το έργο του σε παρελθοντικές και σημερινές πολιτικές καταστάσεις, από τη σε βάθος διερεύνηση της τύχης των ιστορικών μνημείων και την κατάρρευση της βιομηχανίας έως την εξέταση της δυσχερούς θέσης ευάλωτων ομάδων και μειονοτήτων. Αν και θεμελιωμένο στην παράδοση του ντοκιμαντέρ, το έργο του Grubic στη φωτογραφία και τον κινηματογράφο χαρακτηρίζεται από μια συναισθηματική και ενσυναίσθητη προσέγγιση, η οποία είναι βαθιά ανθρώπινη και συχνά ποιητική. Η νέα φωτογραφική σειρά Small Acts of Power (2023) επικεντρώνεται στην εργατική ιστορία της Ελευσίνας και στο ποικιλόμορφο ανθρώπινο δυναμικό που την απαρτίζει. Ο καλλιτέχνης συνάντησε εργαζόμενους και εργαζόμενες στις βιομηχανίες της Ελευσίνας και αποτύπωσε φωτογραφικά τις ιστορίες τους στο περιβάλλον εργασίας τους. Κατά τη διάρκεια αυτών των συναντήσεων με εργαζόμενους διαφορετικών γενεών, τόσο συνταξιούχους όσο και εν ενεργεία, ο καλλιτέχνης τους ζήτησε να επιλέξουν ένα αντικείμενο που ήταν σημαντικό γι’ αυτούς κατά τη διάρκεια της παραγωγικής τους ζωής. Οι φωτογραφίες είναι πορτρέτα του κάθε εργάτη και της κάθε εργάτριας, αν και οι ίδιοι στην πραγματικότητα απουσιάζουν. Αντίθετα, ο καλλιτέχνης εστιάζει στα χέρια τους, με ή χωρίς γάντια – και τα δύο αρχετυπικά σύμβολα της χειρωνακτικής εργασίας. Το αποτέλεσμα είναι μια ισχυρή δήλωση για την ταυτότητα της εργατικής τάξης. Επιπλέον, ο Grubic παρουσιάζει το How Steel Was Tempered (2019), μια ταινία κινουμένων σχεδίων που συνδυάζει τεχνικές animation, φιλμ και φωτογραφίες που τραβήχτηκαν σε εννέα εμβληματικά εργοστάσια της Κροατίας. Ένας πατέρας πηγαίνει τον γιο του στο εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο όπου κάποτε εργαζόταν. Το κτίριο έχει από καιρό μετατραπεί σε ένα ετοιμόρροπο σύμβολο του νέου συστήματος. Παρ’ όλα αυτά, ο χώρος θα ζωντανέψει για λίγο από καταγεγραμμένες σκηνές εργατικής αλληλεγγύης, εμπνέοντας μια μικρή χειρονομία αντίστασης. Αυτή η συμβολική πράξη θα μετατραπεί σε μια στιγμή κάθαρσης και θα αποκαταστήσει τη σχέση μεταξύ πατέρα και γιου.
Igor Grubic works with photography, cinema, and installations and his work focuses on past and present political situations, from in-depth investigations into the fate of historical monuments and the collapse of industry to examining the plight of vulnerable groups and minorities. Although grounded in the documentary tradition, Grubic’s work in photography and film is characterised by an emotional and empathetic approach that is deeply human and often poetic. The new photographic series Small Acts of Power (2023) focuses on the working-class history of Elefsina and the diverse labour force and human potential that makes up the city. During his research, the artist met workers in Elefsina’s industries and captured their stories photographically in their work environments. During these meetings with workers of different generations, both retired and active, the artist asked them to choose an object that was important to them during their productive lives. The photographs are portraits of each worker, even though they per se are actually absent. Instead, the artist focuses on their hands, with or without gloves – both archetypal symbols of manual labour. The result is a powerful statement about working-class identity. In addition, Grubic is presenting How Steel Was Tempered (2019), an animated film combining animation techniques, film, and photography shot in nine abandoned emblematic Croatian factories. A father takes his son to an abandoned factory where he once worked. The building has long been reduced to a crumbling symbol of the new system. Nonetheless, the space will briefly be brought to life by recorded scenes of workers’ solidarity, inspiring a small gesture of defiance. That symbolic act will turn into a moment of catharsis and re-establish the relationship between the father and son.
Aglaia Konrad
Από τη δεκαετία του 1990 η Konrad φωτογραφίζει αστικές διαδικασίες σε διάφορες μητροπόλεις, εξετάζοντας τα σύγχρονα αστικά τοπία, τις αρχιτεκτονικές και τις υποδομές τους. Προσεγγίζει το έργο της σαν αρχαιολόγος, κοσκινίζοντας τα στρώματα του νοήματος – από την επιλογή των υλικών μέχρι την υποκείμενη ιδεολογία. Για την εγκατάσταση που δημιούργησε ειδικά για την έκθεση, με τίτλο OBSTAKLES (2023), η καλλιτέχνιδα εξερεύνησε την Ελευσίνα και τις γύρω περιοχές του Θριάσιου Πεδίου μέχρι και το λιμάνι του Πειραιά, όλη τη βιομηχανική ζώνη της Δυτικής Αττικής, αλλά και συνοικίες όπου μένουν κυρίως μετανάστες. Από τη χωματερή της Φυλής και τα κέντρα διανομής αγαθών, που αποτελούν και ένα από τα κεντρικά ευρωπαϊκά δίκτυα διανομής, στήνει μια οπτική αφήγηση για τον κύκλο της κατανάλωσης, τη δύναμη ισχύος του κεφαλαίου και τις βίαιες επιπτώσεις αυτών των τεράστιων όγκων στο περιβάλλον και στον άνθρωπο. Οι κυκλικές φωτογραφίες μεγάλης κλίμακας δημιουργούν μια επιβλητική αρχιτεκτονική μέσα στην αρχιτεκτονική του X-Bowling. Οι στρογγυλές μορφές τους παραπέμπουν στα πρώτα νομίσματα που είδε η καλλιτέχνιδα στο Νομισματικό Μουσείο της Αθήνας, τα οποία κάνουν επίσης την εμφάνισή τους στο έργο, υποδηλώνοντας τη γένεση του σύγχρονου εμπορίου και της οικονομίας και τη σημερινή μαζική παγκόσμια εμβέλειά τους.
Since the 1990s Konrad has been photographing urban processes in various metropolises, probing our modern cityscapes, their architectures, and infrastructures. She approaches her work like an archaeologist, sifting through the layers of meaning – from the choice of materials to the underlying ideology. For the installation created especially for the exhibition, entitled OBSTAKLES (2023), the artist explored Elefsina and the surrounding areas of the Thriassian Plain up to the port of Piraeus, the entire industrial zone of West Attica, as well as neighbourhoods where mainly immigrants live. From the landfill of Fili and the distribution centres of goods, which are also one of the central European distribution networks, she sets up a visual narrative about the cycle of consumption, the power of capital, and the violent effects of these huge volumes on the environment and humans. Large-scale circular photographs create a arresting architecture within the architecture of the X-Bowling Art Centre. Their round forms make reference to the early coins that the artist came across in the Numismatic Museum of Athens, which also make an appearance in the work, suggesting the genesis of modern trade and economy and its current massive global outreach.
Ναταλία Μαντά | Natalia Manta
Το Panopticon (2023) είναι μια μόνιμη, υπαίθρια, in situ εγκατάσταση, ειδικά σχεδιασμένη για τον προαύλιο χώρο του Παλαιού Ελαιουργείου στην Ελευσίνα. Πιο συγκεκριμένα, είναι εγκατεστημένη στο σημείο όπου υπάρχει το αποτύπωμα του έργου Τρίτος Παράδεισος, το οποίο δημιούργησε ο Michelangelo Pistoletto το 2014 για την έκθεσή του στο πλαίσιο του φεστιβάλ των Αισχυλείων. Ορμώμενος από την οικουμενικότητα της αρχετυπικής διάστασης του μύθου της Δήμητρας και της Περσεφόνης και τρυπώντας το τσιμεντένιο έδαφος του πρώην εργοστασίου, ο Pistoletto δημιούργησε μια εγκατάσταση που βασίζεται στο μαθηματικό σύμβολο του απείρου, προσθέτοντας στο κέντρο των δύο κύκλων του έναν τρίτο δακτύλιο, που είναι το σύμβολο του πεπερασμένου. Η Ναταλία Μαντά, εντός του περιγράμματος των τριών εφαπτόμενων κύκλων του Michelangelo Pistoletto, δημιουργεί μια πλακόστρωτη επιφάνεια με κεραμικές πλάκες, ένα συνεχές ψηφιδωτό μοτίβο. Το μοτίβο αυτό φέρει πολύχρωμο ζωγραφικό διάκοσμο από εγχάρακτα στοιχεία 1.200 συμβόλων (κανένα από τα οποία δεν επαναλαμβάνεται), καθώς και αφαιρετικών παραστάσεων μυθικών, ζωομορφικών και φυτομορφικών σχεδίων. Η εικονογραφία της πλακόστρωσης αντλεί στοιχεία από την τοπική ιστορία της Ελευσίνας, αγγίζοντας ευρύτερα κοινωνικά και πολιτισμικά ζητήματα της περιοχής. Το παρελθόν και το παρόν της πόλης συγχωνεύονται σε ένα έργο, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τα ίχνη του έργου του Pistoletto συγχωνεύονται με το έργο της Μαντά, ενεργοποιώντας εκ νέου τη μνήμη του εμβληματικού φασματικού έργου.
Panopticon (2023) is a permanent outdoor in-situ installation specially designed for the courtyard of the Old Οil Mill Factory in Elefsina. More specifically, it concerns the spot where the imprint of the work Third Paradise exists, created by Michelangelo Pistoletto in 2014 for his exhibition in the context of the Aeschylia Festival. Driven by the universality of the archetypal dimension of the myth of Demeter and Persephone and drilling into the concrete ground of the former factory, Pistoletto created an installation based on the mathematical symbol of infinity, adding a third ring, the symbol of the finite, in the centre of the two circles. Natalia Manta, within the contour of Michelangelo Pistoletto’s three tangential circles, has created a paved surface with ceramic plates, a continuous mosaic pattern. This motif bears a colourfully painted decoration of incised elements of 1,200 symbols (none of which repeat), as well as abstract representations of mythical, zoomorphic, and vegetal designs. The iconography of the paving draws on elements from the local history of Elefsina, touching on wider social and cultural issues of the region. The past and the present of the city merge into one work, just in the same way that the traces of Pistoletto’s work merge with the work of Manta, re-activating the memory of an emblematic phantom work.
Adrian Paci
Can death be a place of imagination? A death that, sooner or later, comes for you like for everyone else; that sometimes takes you by surprise; that everyone thinks about from time to time; the one we don’t know much about and never will. Abdul, Arlida, Daman, Emilie, Erjon, Fatmir, Genci, Hussain, Iakovos, Luljeta, Muhammad, Robert, Semina, Shaban, Tina, and Vasil – all residents of Elefsina – took part in Adrian Paci’s project for Elefsina. They all shared one very specific life experience: being a displaced person of a first or second generation. The artist wanted to address the question of what people do in the instance of death, how they imagine their own grave, and where it should be: in the motherland or the country they ended up living in. By immersing himself in the multitude of collected stories, the profound significance of the physical body became strikingly apparent. Subjected to continual shifts from one place to the next in search of stability, and to the reconfiguration of new realities, the physical body of a displaced person in these passages and movements vanishes. Paradoxically, it is in the very instance of death that the body’s need to assert its presence emerges. In Displaced Remembrance (2023), the result of this enquiry and exchange, is a sculptural outdoor installation of cement models of tombs built following the drawings of each person, but the work maintains this dimension of a potential monument to something that has yet to come even though nobody doubts its arrival.
Μπορεί ο θάνατος να είναι ένας τόπος φαντασίας; Ο θάνατος που, αργά ή γρήγορα, έρχεται για σένα, όπως και για όλους τους άλλους· που μερικές φορές σε αιφνιδιάζει· που όλοι τον σκέφτονται από καιρό σε καιρό· αυτός για τον οποίο δεν ξέρουμε πολλά και δεν θα μάθουμε ποτέ. Οι Abdul, Arlida, Daman, Emilie, Erjon, Fatmir, Genci, Hussain, Ιάκωβος, Luljeta, Muhammad, Robert, Σεμίνα, Shaban, Τίνα και Vasil, όλοι κάτοικοι της Ελευσίνας, συμμετείχαν στο νέο έργο του Adrian Paci. Όλοι τους μοιράζονται μια πολύ συγκεκριμένη εμπειρία ζωής: είναι εκτοπισμένα άτομα πρώτης ή δεύτερης γενιάς. Ο καλλιτέχνης θέλησε να ασχοληθεί με το ερώτημα του τι κάνουν οι άνθρωποι στην περίπτωση του θανάτου, πώς φαντάζονται τον δικό τους τάφο και πού πρέπει να βρίσκεται: στη μητέρα πατρίδα ή στη χώρα στην οποία κατέληξαν να ζουν. Βυθίζοντας τον εαυτό του στο πλήθος των συλλεχθέντων ιστοριών, αισθάνθηκε τη βαθιά σημασία του ανθρώπινου σώματος. Υποβαλλόμενο σε συνεχείς μετακινήσεις από τον έναν τόπο στον άλλον, σε αναζήτηση σταθερότητας και στην αναδιαμόρφωση νέων πραγματικοτήτων, το σώμα ενός εκτοπισμένου ατόμου εξαφανίζεται σε αυτά τα περάσματα και τις μετακινήσεις. Κατά παράδοξο τρόπο, ακριβώς στη στιγμή του θανάτου αναδύεται η ανάγκη του σώματος να επιβεβαιώσει την παρουσία του. Το In Displaced Remembrance (2023) το αποτέλεσμα αυτής της έρευνας και της ανταλλαγής, είναι μια γλυπτική υπαίθρια εγκατάσταση από τσιμεντένιους τάφους, τα οποία κατασκευάστηκαν σύμφωνα με τα σχέδια του κάθε ατόμου που συμμετείχε στο πρότζεκτ, αλλά το έργο διατηρεί τη διάσταση ενός δυνητικού μνημείου για κάτι που δεν έχει έρθει ακόμα, παρόλο που κανείς δεν αμφιβάλλει για την έλευσή του.
Şerban Savu
Μέσα από τους παραστατικούς αλλά όχι απόλυτα ρεαλιστικούς πίνακές του, ο Şerban Savu εξετάζει τις διαδικασίες και τους τρόπους με τους οποίους επιδρούν στην κοινωνία, στην εμπειρία της καθημερινής ζωής και στο σώμα οι διαψεύσεις και οι αποτυχημένες ουτοπικές αναζητήσεις σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο. Οι θεματικές αναφορές του Şerban Savu εντοπίζονται στη νεότερη ιστορία της πατρίδας του, της Ρουμανίας, στην παρατήρηση του σύγχρονου τρόπου εργασίας και κοινωνικής αλληλεπίδρασης, αλλά και στην ιστορία της ευρωπαϊκής ζωγραφικής. Χρησιμοποιώντας μια υπαινικτική και συμβολική γλώσσα, η εικονογραφία του αναπτύσσεται κυρίως με μια υποτονική χρωματική παλέτα, αποκαλύπτοντας το σύγχρονο πρόσωπο ενός αβέβαιου και αποπροσανατολισμένου κόσμου, υπό το πρίσμα της ψηφιακής διασύνδεσης, της σύγχρονης πλήξης στις μητροπόλεις και της βιομηχανοποιημένης νεωτερικότητας. Οι πίνακές του παραπέμπουν σε μια στιγμή κατά την οποία ταυτοχρόνως τα πάντα έχουν αλλάξει και τίποτα δεν έχει αλλάξει, ένα παρόν που υποδηλώνεται ως ρήξη και συγχρόνως ως αδράνεια, κάτι που χαρακτηρίζει επίσης πτυχές της πόλης της Ελευσίνας.
Through his figurative yet not completely realistic paintings, Şerban Savu examines the processes and ways in which betrayed promises and failed utopian quests in the ideological and political spheres affect society, the experience of everyday life, and the body. Şerban Savu’s thematic references can be traced back in the recent history of his native Romania, in the observation of the contemporary ways of work and social interaction, and the history of European painting. Using an allusive and symbolic language, his iconography is mainly developed with a subdued colour palette, revealing the contemporary face of an uncertain and disoriented world, in the light of digital interconnection, contemporary boredom in metropolises, and industrialised modernity. His paintings allude to a moment in which everything seems to have changed and not changed at all, a present that is intimated as both rupture and inertia, an impression that also characterises aspects of the city of Elefsina.
Sphinxes
Η πολυμεσική εγκατάσταση Hadal Zone, Η άνοδος του Ορφέα [όπερα για ένα τυχαίο κοινό], (2023) ξεδιπλώνεται σε πέντε οπερατικές πράξεις. Η μουσική επένδυση του έργου είναι η όπερα του Monteverdi, L’Orfeo, του 1607. Οι τέσσερις πρώτες πράξεις εκτυλίσσονται στο Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας και η πέμπτη στήνεται στο τελευταίο διάζωμα του υπαίθριου θεάτρου που βρίσκεται μέσα στο Ελαιουργείο και αποτελείται από εννέα κιάλια, τα οποία τοποθετούνται στο στηθαίο, με πλάτη τη σκηνή του θεάτρου και με το βλέμμα προς τη θάλασσα και την πόλη της Ελευσίνας. O τίτλος του έργου παραπέμπει στον ομώνυμο όρο (Ζώνη του Άδη), τον οποίο πρότεινε το 1956 ο Δανός ωκεανολόγος Anton Frederik Bruun για το βαθύτερο σημείο της Γης, που βρίσκεται στον Ειρηνικό ωκεανό, επηρεασμένος από την ελληνική μυθολογία και την πύλη του χθόνιου. Το έργο κάνει αναφορά στον μυθολογικό Κάτω Κόσμο της Ελευσίνας, καθώς και στον ρεαλιστικό Άνω Κόσμο που αναδύεται από τα βάθη της ιστορίας και του παρελθόντος. Το Holy Factory (2018) περιγράφει τη σχέση του εργοστασίου της ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη με τον αρχαίο ναό του Επικούρειου Απόλλωνα, μια παρόμοια συνθήκη συνύπαρξης της αρχαιότητας και της βιομηχανίας όπως στην Ελευσίνα. Στο βίντεο παρακολουθούμε δύο εργάτες να διαγράφουν μια διαδρομή διαφορετικών τόπων και τοπίων, από το εργοστάσιο μέχρι τον ναό. Οι στολές που σχεδιάστηκαν για να φοράνε οι δύο εργάτες έχουν μια μεγάλη τσέπη μπροστά στην κοιλιά, όπου κουβαλούν τις στάχτες, απομεινάρια από τις καύσεις του εργοστασίου. Η διαδρομή ολοκληρώνεται με το σκόρπισμα των σταχτών στη φύση από τους δύο εργάτες διαδοχικά, καθώς εισέρχονται στον ναό του Απόλλωνα – μια διαδρομή με την οποία αναζητείται η κάθαρση του τόπου. Η μουσική του έργου είναι σύνθεση της Weronika Kijewska.
The multimedia installation Hadal Zone, The Rise of Orpheus [an opera for a random audience] (2023) unfolds in five operatic acts. The soundtrack of the work is Monteverdi’s 1607 opera, L’Orfeo. The first four acts are set in the Old Olive Factory of Elefsina, while the fifth is staged on the last balcony of the open-air theatre, consisting of nine binoculars placed on the parapet, with their backs to the theatre stage and facing the sea and the city of Elefsina. The title of the work refers to the term “Hadal Zone”, which was proposed in 1956 by the Danish oceanographer Anton Frederik Bruun – influenced by Greek mythology and the portal of Chthonius – for the deepest point of the Earth, located in the Pacific Ocean. The work makes reference to the mythical underworld of Elefsina as well as to the pragmatic overworld that emerges from the depths of history and the past.
Holy Factory (2018) addresses the relationship between a powerplant factory in Megalopolis and the ancient temple of Epicurean Apollo, a situation similar to that in Elefsina whereby antiquity and the industrial past/present are in coexistence. In the video, we observe two workers tracing a route of different places and landscapes, from the factory to the temple. The uniforms designed and worn by the two workers bear a large pocket over the belly where they carry the ashes, remnants of the factory’s combustion processes. The route ends with the two workers scattering the ashes into nature in succession as they enter the temple of Apollo – a route by which the cleansing of the place is sought. The music for the piece is composed by Weronika Kijewska.
Μαρία Τσάγκαρη | Maria Tsagkari
Αφετηρία του έργου Σκέφτομαι εκείνο το μέρος που κάποτε περιέγραψες (2023) αποτελεί η μελέτη της νεότερης ιστορίας της Ελευσίνας και, πιο συγκεκριμένα, αυτής που αφορά τη μετακίνηση πληθυσμών, διερευνώντας συγχρόνως το συναισθηματικό αποτύπωμα που άφησαν σε διαφορετικές γενιές οι εργασιακές, κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές αλλαγές. Η αφήγηση στο βίντεο έργο είναι βασισμένη στις προσωπικές ιστορίες που συγκέντρωσε η δημιουργός από μαθητές και μαθήτριες του ΕΠΑΛ Ελευσίνας και οπτικά δομείται με μια σειρά κινούμενων εικόνων από προσωπικά αντικείμενα των παιδιών, σαν μια παρέλαση συναισθηματικών ευρημάτωνH. Πώς εκδηλώνεται η επιθυμία μέσα από αντικείμενα; Πώς ενσωματώνονται οι προσδοκίες σε αυτά; Ποιο είναι το συναισθηματικό τους φορτίο; Τι ιστορίες μας λένε για τους κατόχους τους και για την ίδια την παραγωγή; H μουσική σύνθεση είναι το Κωνσταντίνου Βήτα (Κ. Βήτα).
The starting point of Maria Tsagkari’s new video for the exhibition, I think of the place you once described (2023), is the recent history of Elefsina, and in particular stories of migration and the emotional imprint left on different generations in the process due to the experience of social, political, and economic changes. The artist worked in collaboration with students of the Vocational Lyceum of Elefsina and asked them to select one object of importance for them regarding their family’s history of migration. In the video these objects pass before our eyes on a conveyor belt, a material parade of emotional findings that bring to light multiple stories, histories, and experiences. How is desire manifested through objects? How are expectations embodied in them? What is their emotional significance, and what stories do they tell us about their owners and about the production itself? These are some of the questions raised in this work. The music for the piece is composed by well-known electronic music composer Konstantinos Vita (K.BHTA).
Δημήτρης Τσουμπλέκας | Dimitris Tsoumplekas
Η σειρά φωτογραφιών, τα αντικείμενα και η εγκατάσταση που παρουσιάζει ο Δημήτρης Τσουμπλέκας φέρουν τον γενικό τίτλο Ναυάγιο με θεατή – Αυτοπορτραίτο (2023) που είναι δανεισμένος από το δοκίμιο του Γερμανού φιλοσόφου και στοχαστή Hans Blumenberg Ναυάγιο με θεατή: Παράδειγμα μιας μεταφοράς για την ύπαρξη (1929). Σε αυτό, ο Γερμανός φιλόσοφος αναλύει το σύμπλεγμα των μεταφορών που σχετίζονται με τη θάλασσα, το ναυάγιο και τον ρόλο του θεατή στον ανθρώπινο πολιτισμό από την αρχαία Ελλάδα έως τη σύγχρονη εποχή, καθώς και τις συνεπακόλουθες τραγωδίες που έχουν διαδραματιστεί στις θάλασσες και τους ωκεανούς και οι οποίες συνοδεύουν την ύπαρξή μας, ατομική και ιστορική. Αυτή η σειρά έργων χρησιμοποιεί το τοπίο και τα αντικείμενα ως αυτοπορτραίτα και το αυτοπορτραίτο ως τοπίο και ως αντικείμενο. Όλα μαζί λειτουργούν συνειρμικά, υπαινισσόμενα καταστάσεις και φυσικές συνθήκες που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο φέρνουν στον νου την Ελευσίνα, με την πρόσφατη και αρχαία ιστορία της, και τραυματισμένα θραύσματα του ανθρώπινου και υλικού της πολιτισμού.
The series of photographs, the objects, and the installation presented by Dimitris Tsoumplekas (all 2023) are entitled Shipwreck with Spectator – Self-portrait. The title is borrowed from the 1929 book by the German philosopher and thinker Hans Blumenberg, Shipwreck with Spectator: Paradigm of a Metaphor for Existence. In it, the writer traces the evolution of the complex of metaphors related to the sea, shipwrecks, and the role of the spectator in human culture from ancient Greece to modern times, as well as the consequent tragedies that have played out in the seas and oceans and accompany our existence, individual and historical. This series of works proposes landscape and objects as “self-portraits” and the self-portrait as landscape and object. Together they all work associatively to suggest situations and physical conditions that in one way or another bring to mind Elefsina, its recent and ancient history, along with traumatised fragments of its human and material culture.
Μαριάννα Χριστοφίδου | Marianna Christofides
To πρότζεκτ της Μαριάννας Χριστοφίδου για την έκθεση φέρει τον γενικό τίτλο Of Crossroads και αποσκοπεί να ακολουθήσει μονοπάτια που άπτονται της ηράκλειας προσπάθειας των όντων (ανθρώπινων κα μη) να μετατρέψουν τις αντιξοότητες σε δυνατότητες. Tα τέσσερα έργα που παρουσιάζει στην έκθεση (όλα του 2022-2023) μεταφέρουν τους θεατές σε ζοφερά τοπία που υποδηλώνουν ερήμωση –εξωτερική και εσωτερική–, καλλιεργώντας παράλληλα το έδαφος ώστε να αναδυθούν σημάδια ζωής.
Ένα μοιρολόι για τα μυριάδες πληγωμένα υδάτινα σώματα, το τραγούδι Speculum D. (2022/23) αποτελεί έναν στοχασμό για το πώς η φύση έχει γίνει απλώς ένα μέσο για τους ανθρώπινους στόχους. Η Yianna (2023) είναι μια τρικάναλη ταινία-δοκίμιο 16 χιλιοστών, η οποία ξεκίνησε το 2018, όταν η καλλιτέχνιδα γνώρισε τη Γιάννα στην είσοδο του αυτοσχέδιου σπιτιού της έξω από τα Μέγαρα. Μοδίστρα και μέντιουμ στο επάγγελμα, η Γιάννα σημαδεύτηκε στη ζωή της από άφθονο πόνο και θλίψη. Εύλογα σκέφτεται κανείς την Εκάτη και τις μεταβάσεις της ανάμεσα στις επικράτειες, την τρισυπόστατη φύση της, όπως και ανθρώπους και χώρους μεταιχμιακούς. Το μεγάλης κλίμακας υφασμάτινο γλυπτό some shells less (2023) αποτελείται από εκατοντάδες υφασμάτινες θήκες προωθητικής γέμισης πυροβόλων, που προορίζονταν κυρίως για βλήματα 155 χιλιοστών και οι οποίες προέρχονται από την ΠΥΡΚΑΛ. Αυτές οι θήκες γεμίζονταν με πυρίτιδα και ράβονταν από τις εργάτριες της μονάδας του εργοστασίου της ΠΥΡΚΑΛ στην Ελευσίνα. Τέλος, το Brackish Waters [Vlycha] (2023) είναι ένα μονοκάναλο έργο κινούμενης εικόνας, το οποίο συνυφαίνει λήψεις φιλμ 16 χιλιοστών που κινηματογράφησε η Χριστοφίδου τα τελευταία χρόνια στο νεκροταφείο πλοίων στον κόλπο της Βλύχας, συνοδευόμενες από ένα τραγούδι εν είδει άσματος. Αντλώντας από επιστημονικά δεδομένα που αφορούν την ποιότητα του νερού στον κόλπο της Ελευσίνας, αναδεικνύει οργανισμούς που επιδεικνύουν την ικανότητα να προστατεύονται από τους εκφυλιστικούς δυναμικούς παράγοντες του περιβάλλοντος που καταστέλλουν την ανάπτυξη.
Marianna Christofides’ project for the exhibition, Of Crossroads, seeks to follow pathways that verge on the herculean efforts of beings (human and non-human) to transform adversity into potential. By means of film, song, text, and sculpture, the four works presented are based on research done in and around Elefsina. They draw the viewer into dismal landscapes suggesting devastation – external and internal – while sensitising the ground for signs of life to spring up. A lament on the myriad of harmed bodies of water, the songplay Speculum D. (2022/23) is a sound work that reflects on how nature has become solely a means to human ends. Yianna (2023) is a 3-channel 16mm essay film in the making since 2018, when the artist met Yianna at the entranceway of her make-shift home outside Megara, a township near Elefsina. A tailor and a fortune teller by profession, Yianna’s life was marked by abundant pain and grief. One is prompted to think of the goddess Hekate and her passages between dominions, her tripartite nature, and liminality. The large-scale textile sculpture some shells less (2023) consists of hundreds of fabric pouches – propellant cloth bags for artillery guns, mostly for 155mm shells – that have been sourced from the now defunct Pyrkal ammunitions factory. These pouches were filled with gunpowder and sewn by the female workers of the factory. Finally, Brackish Waters (Vlycha) (2023) is a single-channel moving-image work that weaves 16mm material shot over the last years in the ship graveyard in the bay of Vlycha with a chant. Drawing from scientific data regarding water quality in Elefsina Bay, it highlights organisms that display the capacity to protect themselves from degenerative dynamic forces in their environment that suppress growth.
Maarten Vanden Eynde
Εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια, ο Maarten Vanden Eynde μελετά το οικολογικό αποτύπωμα της ανθρωπότητας στον πλανήτη μας, εστιάζοντας στο τρέχον γεωλογικό στρώμα που θα αφήσουμε πίσω μας για τις μελλοντικές γενιές. Ερευνά την υλικότητα των αντικειμένων που μας περιβάλλουν, αναζητώντας την προέλευση των διαφόρων υλικών και τα κοινωνικοοικονομικά αλλά και περιβαλλοντικά πλαίσια από τα οποία εξάγονται, καθώς και τις επιπτώσεις στο περιβάλλον τους. Στην έκθεση, ο Vanden Eynde παρουσιάζει τρία έργα: το Technofossils (Τεχνολογικά απολιθώματα, 2015-17), ένα γλυπτό κινητό τηλέφωνο σμιλεμένο σε πέτρωμα μαλαχίτη, το A Chain of Events (Μια αλυσίδα συμβάντων, 2021) και το Memory of Man (Μνήμη του ανθρώπου, 2022). Τα δύο τελευταία έργα αποτελούνται από διάφορα διασυνδεδεμένα αντικείμενα και υλικά του παγκόσμιου εμπορίου, μέσα στα χρόνια, κάνοντας αναφορά σε μια ευρεία ποικιλία παγκόσμιων εμπορικών συναλλαγών και επικοινωνιών, και παραπέμποντας στις συνθήκες παραγωγής του διεθνοποιημένου καπιταλισμού και στην αλληλοσυσχέτιση του διακρατικού εμπορίου στις μέρες μας. Το Technofossils, από την άλλη, εστιάζει στον εξορυκτισμό (extractivism) –μια πρακτική που έχει μεταμορφώσει και το τοπίο της ίδιας της Ελευσίνας, άλλωστε– και στις αόρατες διαδικασίες του, καθώς και στα μελλοντικά απόβλητα της φρενήρους υλικής και βιομηχανικής και τεχνολογικής παραγωγής μας. Για το έργο αυτό, ένα κινητό τηλέφωνο σμιλεύτηκε απευθείας σε αυτά τα πετρώματα, σαν να βρισκόταν ανέκαθεν εκεί, περιμένοντας να ανακαλυφθεί ή να απελευθερωθεί. Με την παρουσίασή τους σε ένα πρώην εργοστάσιο που βρίσκεται στην καρδιά της παρακμάζουσας βιομηχανικής ζώνης της Ελευσίνας, τα έργα αυτά λειτουργούν με έναν συνειρμικό τρόπο, καλώντας μας να αναλογιστούμε το μέλλον της βιομηχανικής αρχαιολογίας της πόλης.
For almost two decades, Maarten Vanden Eynde has been studying humanity’s ecological impact on Earth, focusing on the current geological layer we will leave behind for future generations. He researches the materiality of objects that surround us, tracing the origins of the different materials and the socio-economic but also environmental contexts from which they are extracted, up until their effects on their surroundings after they are rendered obsolete and discarded. In the exhibition, Vanden Eynde is presenting three works, Technofossils (2015-17), a sculpted mobile phone made out of malachite rock, A Chain of Events (2021), and Memory of Man (2022), two sculptural works that consist of interconnected objects and materials that weave together a wide variety of references related to global trading, commodities, and communication, alluding to conditions of production in capitalism and the inter-relatedness of planetary trade today. Technofossils, conversely, is grounded in extractivism – a practice that has transformed the landscape of Elefsina –, its invisible processes, and the future waste of our frenetic material and industrial output. Technofossils brings both worlds closer together by sculpting a mobile phone directly into a rock, as if it was always there, waiting to be discovered or liberated. Shown in a former factory that lies within the heart of Elefsina’s decaying industry, these works function in an associative manner, prompting us to think of the future industrial archaeology of the city.
