Μυστήριο 126 Στέλιος Καζαντζίδης: Να ’ταν η ζωή μου σαββατόβραδο

Ο Καζαντζίδης έχει ποτίσει την Ελλάδα με τη φωνή του, είναι κομμάτι της γης και της φύσης της. Τα τραγούδια του είναι τα πρόσωπα των παππούδων μας και των πατεράδων μας, είναι οι οικογενειακές φωτογραφίες που έχουμε στο σπίτι μας. Πέρα από τη σπουδαία φωνή του, αντιπροσωπεύει μια ολόκληρη κοινωνική πορεία και εξέλιξη της χώρας μας, κυρίως από το ’50 και μετά, κουβαλώντας όμως στο ηχόχρωμά του, στην ερμηνεία του και στις μικρασιατικές του ρίζες τον αμανέ, τα δημοτικά τραγούδια, όλα τα ακούσματα με τα οποία μεγάλωσε πολύ πριν αρχίσει να τραγουδάει.

Τα τραγούδια του είναι μέρος της ιστορίας και του πολιτισμού μας. Η μεταπολεμική κοινωνική κατάσταση, της φτώχειας, του αγώνα για ένα καλύτερο αύριο, της ξενιτιάς, του νταλκά, εξυψώθηκε μέσω της λαϊκής μας μουσικής, υμνήθηκε από σπουδαίους συνθέτες όπως ο Τσιτσάνης, ο Καλδάρας, ο Παπαϊωάννου, ο Χιώτης· αργότερα, με άλλο ύφος και άλλο τρόπο, από τον Λοΐζο, τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη, τον Μαρκόπουλο και από στιχουργούς όπως ο Κώστας Βίρβος, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, ο Πυθαγόρας κ.ά. Όλοι αυτοί οι μαγικοί άνθρωποι τραγουδήθηκαν από φωνές υπέροχες, με αυτήν όμως του Καζαντζίδη να ξεσηκώνει περισσότερο από όλες, ακόμα και σήμερα, αυτό το περίφημο αίσθημα του «υπάρχω». Όχι με την έννοια κάποιου ανδρικού εγωισμού που δηλώνει ανωτερότητα απέναντι στη γυναίκα, αλλά με την έννοια της αυτοεκτίμησης που η χώρα αυτή είχε και έχει ανάγκη.

Το «υπάρχω», το οποίο σφραγίζει το φαινόμενο Καζαντζίδης, σημαίνει ζω, είμαι εδώ, και όσο υπάρχω θα τραγουδάω, θα χορεύω, θα αγαπάω. Οι ερμηνείες του Καζαντζίδη υπάρχουν στο αίμα μας, είτε το θέλουμε είτε όχι. Σήμερα στην Ελευσίνα, όπου γιορτάζεται κάθε χρόνο ο θάνατός του σαν να γιορτάζεται η ζωή του, θέλουμε, τραγουδώντας τα τραγούδια του και ακολουθώντας τη μουσική του διαδρομή, να κάνουμε κι εμείς μια διαδρομή στην ιστορία του τόπου μας και σε όλα τα δικά μας σαββατόβραδα που ξημερώσανε με Στέλιο Καζαντζίδη.